Als Sjoerd begint te praten worden alle kinderen stil. Het is nogal een contrast met hoe de schreeuwende, zwalkende en fiesende stoet eruit moet hebben gezien op de heenweg. Ik ben als begeleidende ouder mee naar de erebegraafplaats in Overveen. Alles staat deze weken op de basisschool van mijn zoon in het teken van de Tweede Wereldoorlog. Ik kan me van vroeger herinneren dat we klassikaal een paar pagina’s in het dagboek van Anne Frank lazen en dan wisten we het wel ongeveer. Althans, dat was de bedoeling. Dat gaat nu heel anders. De huidige opvatting is dat je pas echt iets leert als je het ook echt beleeft. Dus bij biologie is er een moestuin, bij sexuele voorlichting gaat er klassikaal een condoom om ‘Pim de Piemel’ van piepschuim en bij de Tweede Wereldoorlog gaan ze zelf naar de begraven verzetshelden zelf toe.
Sjoerd ziet er niet uit als een natuurlijke autoriteit. Eerder een cijferaar. Een accountant. Of een uitvinder. Maar waar ik me op de heenweg nog schor moest schreeuwen om ze één voor één te laten oversteken, luisteren de kinderen nu naar hem alsof het de rattevanger van Hamelen zelf is. Misschien komt het omdat Sjoerd zo zacht praat. Ja dat was ook zo, als je wil dat mensen beter naar je luisteren, moet je bl; niet harder maar juist zachter praten. Sjoerd heet alle kinderen welkom en zegt dat we zo een stuk van de Stille Tocht gaan afleggen op weg naar de 372 graven van verzetshelden. Juf vind dat we dan eerst het koffiehapje moeten eten. Het loopt immers al tegen tienen. Dat vindt Sjoerd een goed idee. Ik zie dat een meisje haar lunchbox met sushi voor zich neerzet, haar stokjes erbij pakt en zich tegoed doet aan een Maki Zalm. Sjoerd kijkt er in zijn groene uniform met grote ogen naar. Ik schaam me een beetje. “Lekker zijn die hé?” zegt ie tegen het meisje. Het meisje knikt. Ze begrijpen elkaar blijkbaar. Sjoerd vertelt van alles over de verzetshelden. Waarom ze hier liggen. Dat er vaders en zonen in hetzelfde graf liggen, de zonen vaak maar een paar jaar ouder dan de kinderen uit de klas. Hij laat ons het graf van Hannie Schaft zien en legt uit dat die eerst nog gevangen heeft gezeten in het politiebureau in Overveen. Dat is nu een Albert Heijn. Alle kinderen knikken alsof ze heus wel weten dat de Hamsterweken en de Oorlogswinter iets met elkaar te maken hebben. Vanzelfsprekend. Mijn zoon vindt het graf van ene Joop Kemper en knielt er aangedaan bij neer. Student, 21 jaar en neergeschoten in de duinen van Overveen. Wij hebben thuis nog nooit van hem gehoord, maar ik zie iets veranderen in het gezicht van die kleine. Er worden meer naamgenoten van klasgenootjes gevonden. Sjoerd legt een hand op de schouder van een van hen en zegt: “Daar word je even stil van hé, als je opeens je eigen naam op zo’n graf ziet staan…” Dat klopt. Mooi stil. Als we weer op de fiets stappen richting school toetert, kwettert en schreeuwt de groep weer als 2 uur tevoren. Ik bedank Sjoerd en complimenteer hem met zijn uitleg en aanpak. Hij doet dit vast al lang? Dat valt wel mee. “Na de fusie tussen Royal Bank of Scotland en Fortis werd ik overtollig verklaard en sindsdien doe ik dit”. Ik weet niks van bankzaken, maar één ding weet ik wel, Sjoerd is één van de minst overtollige mensen van dit land. Wat een talent. Leve Sjoerd. Leve alle overtollige fusies!
Tot in het theater!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★