Het is de week van de oudjes. Afgelopen woensdag was ik bij een van mijn grote muziekhelden in Ziggo Dome: Tom Jones! 82 Jaar en dezelfde pretogen en uitdagende blik als al die jaren ervoor. In alle eerlijkheid zag ik ook een iets oudere man die af en toe een beetje onhandig wat dansmoves maakte. Je weet wel, op dezelfde plaats blijven staan en dan met je armen een paar rondjes voor je borst draaien. Ondertussen stoer kijken, je lippen tuiten, je hoofd licht meebewegen en dat dan dansen noemen. Een beetje zoals de accountantsvaders op het Groep 8 eindfeest.
Tom’s leren overhemd zat net wat te strak voor een leren overhemd en toen ie het podium moest verlaten om weer terug te kunnen komen voor de toegift nam dat een kleine lunchpauze in beslag. Maar wat boeit het!? Zijn stem was kraakhelder, vol in volume en zijn timing was nog altijd ongeëvenaard. In alles was deze krasse knar nog een Sexbomb en dat lieten tienduizend vrouwen tussen hun opvliegers door weten ook. Oké, de stringetjes die ooit het podium op werden gegooid waren inmiddels Tena Lady’s geworden maar het gaat om het idee. Het tempo van het optreden mocht dan misschien iets zijn afgenomen in al die jaren, de levenslust en de gretigheid was er niet minder om.
Ook in de Arena lieten de Stones zien hoe je een overdosis Dextro Energy inspuit bij 53.000 man tegelijk. Mick rende met zijn 78 jaar net zo snel over het podium als de NPO-baas in de armen van een staatsecretaris of moet ik zeggen als een boer op de vlucht voor de politie? Of was dat nou weer andersom? Verwarrend hoor, wie tegenwoordig nou welke trekker overhaalt. Terug naar de Stones waar de songs, sommige nog ouder dan Kim Holland, frisser en jonger klonken dan het nieuwste album van K3.
En ook in Maastricht liet ons eigen popidool André Rieu (72) duizenden harten sneller kloppen op het Vrijthof en bewees waarom hij tussen alle Nederlandse DJ’s minstens net zo’n succesvol exportproduct is. Het verschil is dat André niet solo in een privéjet stapt met een USB stick in zijn spijkerbroek, maar met zijn driehonderddertig jaar oude Stradivarius onder z’n arm en gezellig met een honderdvijftig man en -vrouw tellend orkest. Gewoon echte mensen, met live muziek, dus inclusief foutjes en kleine verschillen per avond.
Al deze senioriteit gaf me goede moed. Ze zeggen wel “de jeugd heeft de toekomst” maar vooralsnog laten de oudjes die nog lang niet los. En gelukkig maar! We worden langzaam maar zeker bevrijd van het idee dat jong altijd beter is en dat je niks meer te zoeken hebt op een podium tegen de tijd dat je botten meer lawaai maken dan je woorden. Zeker nu na de afgelopen coronajaren mijn pensioengat zoveel is opgelopen dat ik tot acht jaar na mijn dood zal moeten blijven werken, is dat een geruststellende gedachte.
Ja, ook voor mij is het al zover dat ik ’s ochtends eerst de rimpels uit mijn gezicht moet masseren voordat ik weer met Face ID mijn telefoon in kan en het duurt vast niet lang voordat ik een kunstgebit nodig heb om te vragen waar mijn leesbril is. Maar als ik het plezier zie waarmee al die oude sokken nog volop rocken dan kan ik eigenlijk niet wachten. Oud is het nieuwe jong! Kom maar op met die Tena Lady’s!
Richard Kemper
Vanaf 2024 gaan we weer werken aan een nieuw programma! We weten nog niet wat het wordt, met wie of waarover het zal gaan. Alleen dat we er allebei zijn staat vast. Heerlijk als alles nog open ligt!
Vanaf april t/m juni 2024 spelen we in een beperkt aantal zalen werkvoorstellingen waarbij we onze eerste spinsels de wereld in zullen werpen!
“De eerste helft van je leven ben je bezig iemand te worden, de tweede helft van je leven ben je bezig te accepteren dat het niet is gelukt” – Schopenhauer.
Het is 20 jaar geleden dat de mannen voor het eerst samen op het podium stonden. Je zou zeggen dat ze elkaar na zo’n tijd goed kennen, maar is dat wel zo? In hun nieuwe cabaretprogramma Hou Dat Vast denken ze elkaar alles te kunnen vertellen, maar of dat nou zo verstandig is...
Confronterend grappig is het in ieder geval wel! Met ontroering als onverwachte bonus. Dat weten ook de bezoekers van hun laatste programma Geloof ons nou maar waarmee Veldhuis & Kemper naast volle zalen en prachtige recensies ook een schitterende nominatie voor de belangrijkste cabaretprijs van Nederland ‘de Poelifinario’ in de wacht sleepten.
U snapt, de mannen hebben maar één wens: Hou dat vast!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★