Columns

Deze krant heeft ons gevraagd om tussen onze dagelijkse ergenissen af en toe een spotje te zetten op wat er zoal gebeurt in de Nederlandse theatercoulissen. Welnu, vorige week was er paniek op de burelen van menig theater. Aanleiding was een paginagroot artikel in de Volkskrant over werkomstandigheden van reizende artiesten in die theaters.  Een enquête gaf inzicht in welke theaters goed en slecht scoorde volgens ondervraagde bespelers op het gebied van comfort. Er was zelfs een top 5 beste- en slechtste theaters. 

Ik hoor u denken, wacht even; we hebben Syrië, Nepal en bootladingen vluchtelingen die bij nacht en ontij ronddobberen op huizenhoge golven wachtend op een militair schip dat hen na een dramatische reis weer terug de zee opstuurt en de Volkskrant ruimt een hele pagina in over handdoekjes in de kleedkamer? Belachelijk! Ik ben het enorm met u eens. Van alle enquêtes die je nu kan doen is dit de meest stompzinnige! Maar de geëngageerde Volkskrant keuvelde lekker door over het nut van toiletten dichtbij het podium, dimbare spiegelverlichting, warm water in kleedkamers, handdoekjes, zeepjes en douches. Nu is een populatie van 60 ondervraagden volgens mij sowieso een veel te klein aantal om iets zinnigs te roepen over de paar honderd theaters die Nederland (gelukkig!) rijk is, maar bij lezing schaamde ik me bij elke zin meer en meer voor mijn beroepsgroep. Wat een zeikerds! Er werd gevraagd om ligbanken voor de ‘noodzakelijke powernap’, om meer magnetrons en stekkerdozen, om sterkere wifi én boven alles om een ontvangst door de directeur him- or herself. Als je niet beter zou weten zou je denken dat het artiestengilde in Nederland bestaat uit een leger minderjarige verstandelijk gehandicapten die aan hun handje van verwarmde kleedruimte naar het podium gebracht moeten worden en na afloop afgedroogd en ingevet met een schaal bitterballen en een glas rode wijn weer in hun tourbus moet worden gezet. Gelukkig weet ik beter. Het merendeel van onze beroepsgroep is allang blij met een kop koffie en een warme hand van de techniek. Maar boven alles zijn de meeste artiesten blij met… mensen in hun zaal! Dus moet het vooral aan de voorkant van het theater gebeuren. Daar moeten het publiek welkom worden geheten in een ambiance die hen het gedoe van alledag even laat vergeten. Net zoals de artiest daarvoor moet zorgen. En wat er aan de achterkant gebeurt is gewoon werk en moeten we vooral onder ons houden. Na dat artikel zou ik bijna zeggen; “Wie denken wij wel niet wie we zijn?”. We zijn de enigen in Nederland die na een paar uurtjes werk getrakteerd worden op mensen die voor ons gaan staan en klappen. Terwijl iedereen weet dat Nederland dat eigenlijk zou moeten doen voor de ambulancebroeder, de verpleegkundige, de onderwijzer en de politieman- of vrouw. Maar wat krijgen die? Een grote bek en een trap na. Dus namens altijd nog de meeste van mijn collega’s; excuus voor dat stomme artikel. En elke theaterdirecteur die mij nog vraagt hoe hij backstage de service kan verbeteren zal ik hetzelfde zeggen. Overigens het liefste onder het genot van een glaasje rode wijn en een schaaltje bitterballen uiteraard. 

Met de groeten van Veldhuis, 

Richard Kemper