Columns

Het was schrijnend afgelopen woensdag op het 20.00 uur journaal op NPO1. Honderd-en-acht seconden besteedde onze nationale nieuwsuitzending aan de vermissing van ‘Ocean Gate’, de duikboot met vijf rijkeluis gekkies. Dat was ruim vijf keer zoveel als de vijfendertig migranten die de nacht ervoor waren omgekomen voor de kust van vakantieparadijs Gran Canaria. Zij kregen twintig seconden. Daarin kon nog net worden verteld dat ze met zestig mensen op een rubber bootje de oversteek naar het beloofde westen probeerden te maken. 

Het was een kleine voorbode voor de rest van de week. De hele wereld leefde mee met de vijf idioten die per persoon $ 250.000,- betaalden om in een lekke autoband af te zakken naar vier kilometer diepte op zoek naar een zooitje schroot dat ze vanuit een klein raampje een stuk minder scherp zagen dan de haarscherpe beelden van onderwaterrobots die er inmiddels in overvloed zijn. 

Wie het een beetje heeft gevolgd weet dat je moediger moet zijn geweest om aan boord te stappen van die zinkende sigaar dan om te solliciteren bij Dennis Wiersma. Of is het dommer? Alleen de naam al. Had de toevoeging ‘Gate’ bij ‘Ocean Gate’ niet een belletje moeten laten rinkelen? Watergate, Irakgate, Nipplegate? Oké, door de hunkering aan kicks zou je dat nog over het hoofd kunnen zien. Maar als je aan boord stapt en de stuurman pakt een losse Playstation controller en legt uit dat dit het besturingssysteem is dat door bluetooth is verbonden, zou je toch even moeten twijfelen. Iedereen die thuis regelmatig vloekend met zijn telefoon heen en weer staat te zwaaien voor een draadloze geluidsbox zou beter moeten weten. De investering zou ook al niet gerust moeten stellen, zo’n controller kost $ 50,-. 

Ben ik verder heel naïef om te denken dat je voordat je een klein appartement investeert een beetje onderzoek doet naar de betrouwbaarheid van die investering? Hier thuis studeren we al twee maanden af op reviews van de consumentenbond bij aanschaf van een elektrische tandenborstel. Tien minuten 'Googelen' had de deelnemers kunnen vertellen dat een ontslagen werknemer in 2018 al waarschuwde dat het glas van het raampje maar geschikt was voor een diepte tot 1.500 meter. Ook was niet iedereen even enthousiast over het feit dat de ingang van van de duikboot van buitenaf werd dichtgeschroefd. 

Gun ik het de overledenen? Nee, natuurlijk niet. Zeker niet de jongen van negentien die aan boord stapte om zijn vader te plezieren. Ik had hem graag wat puberrebellie gegund om voor een keer niet te voldoen aan de wensen van pa. Maar heb ik medelijden met de rest? Eigenlijk totaal niet. Als je willens en wetens dit soort risico’s neemt voor dit soort bedragen denk je serieus dat je ‘bigger than life’ bent. 

Dat de hele wereld vervolgens uitvliegt om deze ‘thrillseekers’ te redden terwijl een paar duizend kilometer verderop elke dag tientallen mensen met een rubber bootje (zonder controller) omkomen en die hooguit een plekje in de kantlijn van het nieuws krijgen, stemt me alleen maar dieptriest. Met de tranen die er wereldwijd geplengd worden voor de overledenen kan ik dan ook helemaal niks. 

En als je alle inspanningen van marine, kustwacht, zee deskundigen en zoekteams ziet die opeens loskomen nu het gaat om vijf bemiddelde verwarde personen die op zoek waren naar hun volgende shot adrenaline, kan je eigenlijk niks anders doen dan janken. Oceanen vol. We zijn diep gezonken. Letterlijk.  

Richard Kemper