“Wat je begint, dat maak je af.” Wat heb ik mijn ouders vaak vervloekt om die uitspraak. Ik werkte in de zomer op de groenteveiling in Beverwijk en had als taak om elke dag een nieuwe vrachtwagen verse sinaasapppelen uit te laden en elk kistje minitieus te controleren op rotte exemplaren. Aan het eind van de dag waren er van de dertien pallets nog twaalf met onbeschadigde sinaasappelen over. Een container rotte vruchten stond er dampend naast en mijn handen jeukten zes weken lang alsof ik net zonder handschoenen het haar van Wilders had bijgekleurd.
Geestdodend werk was het, al was het alleen al omdat de voorman de hele dag niet meer dan tien woorden zei. Altijd in deze volgorde: “Mogge. Koffie. Verder. Broodje. Joe. Pauze. Kom op. Tot morgen.” Na zes weken had ik het gezien. Het was de laatste dag, maar mijn rug was geknakt en de gedachte dat ik nog een uur in de buurt van die man moest blijven maakte in mij Glennis Grace achtige krachten los. Tot ik mijn vader van beneden hoorde roepen: “Richard, kwart over zes!” Pfffff. “Ik ga niet meer pap, ik ben gesloopt…” Vijftien minuten later zat ik vloekend op de fiets naar Beverwijk. “Wat je begint, dat maak je af.” Ik haatte m’n vader en doe nu natuurlijk precies hetzelfde bij mijn zoon.
Maar of ik daarmee nog aansluit bij de laatste opvoedkundige normen is de vraag. Wie zou er afgelopen week bij Lilianne Ploumen onderaan de trap hebben gestaan? Ze stapte op als fractievoorzitter omdat die rol haar naar eigen zeggen niet pastte. Dat zou iedereen die haar een paar weken geleden nog de winst bij de gemeenteraadsverkiezingen zag claimen toch niet denken. Ze ging tekeer als de zus van Emile Ratelband die in een ketel XTC was gevallen. Het was gewoon een beetje eng. Nu haakt ze af en wordt daarvoor door allerlei columnisten de hemel ingeprezen. Haar beslissing getuigt van moed en zelfinzicht lees ik overal. “Haakten er maar meer mensen af!” is de teneur. Wonderlijk.
Van de Belgische Mol hoeven we het ook al niet te hebben. Die haakte na drie afleveringen al af. Ik vind het eerlijk gezegd nog veel, want de hele hype rond het programma gaat altijd langs me heen. Het is toch een soort verstoppertje spelen voor volwassenen. Ik snap er ook nooit iets van. Je moet op ‘iemand zitten’ en ‘bondjes sluiten’ wat zoveel wil zeggen als met z’n tweeën iemand anders naaien. Dat is dan leuk. Dit is natuurlijk allemaal de kift omdat mijn maatje Veldhuis wel heeft meegedaan en ik nog nooit gevraagd ben. Dat zal nu ook wel niet meer snel gebeuren. Hoe dan ook, ook de Belgische afhaak-Mol verdiende volgens velen diep, diep respect. “Als je lijf protesteert moet je niet over de rode lijn gaan” klonk het. Opgeven is het nieuwe winnen. Ik heb daar geen oordeel over, maar moet er wel even aan wennen.
Als ik dat eerder had geweten, had ik mezelf behoorlijk wat zelfkwellende gedachten kunnen besparen. Opgeven kan ik namelijk heel goed! Ik heb al zoveel opgegeven: sporten, afvallen, verjaardagsvisite, kerst, shared dining, themafeestjes, sushi, voice mails, op een houten wc bril gaan zitten, doen alsof we gaan afspreken terwijl we allebei geen zin hebben, de krant helemaal lezen, Hello Fresh recepten, wandelen, namen van bloemen onthouden, vragen naar kinderen die ik niet ken... Allemaal dingen waarover ik me al jaren schuldig voel. Maar dat hoeft nu dus niet meer want opgeven is gewoon reteknap! Een verzoek, zeg nog maar even niet tegen m’n zoon. Sommige dingen moeten ze zelf uitvinden.
Richard Kemper
Vanaf 2024 gaan we weer werken aan een nieuw programma! We weten nog niet wat het wordt, met wie of waarover het zal gaan. Alleen dat we er allebei zijn staat vast. Heerlijk als alles nog open ligt!
Vanaf april t/m juni 2024 spelen we in een beperkt aantal zalen werkvoorstellingen waarbij we onze eerste spinsels de wereld in zullen werpen!
“De eerste helft van je leven ben je bezig iemand te worden, de tweede helft van je leven ben je bezig te accepteren dat het niet is gelukt” – Schopenhauer.
Het is 20 jaar geleden dat de mannen voor het eerst samen op het podium stonden. Je zou zeggen dat ze elkaar na zo’n tijd goed kennen, maar is dat wel zo? In hun nieuwe cabaretprogramma Hou Dat Vast denken ze elkaar alles te kunnen vertellen, maar of dat nou zo verstandig is...
Confronterend grappig is het in ieder geval wel! Met ontroering als onverwachte bonus. Dat weten ook de bezoekers van hun laatste programma Geloof ons nou maar waarmee Veldhuis & Kemper naast volle zalen en prachtige recensies ook een schitterende nominatie voor de belangrijkste cabaretprijs van Nederland ‘de Poelifinario’ in de wacht sleepten.
U snapt, de mannen hebben maar één wens: Hou dat vast!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★