Stond u ook zo op uw achterste benen over de documentaire over Kaag? Of uw voorste? Ook goed. Mijn bek viel in ieder geval open van zoveel naïviteit in Nederland. En vooral de schijnheiligheid van de pers die er zo verontwaardigd over doet. Alsof Leni Riefenstahl hoogstpersoonlijk de camera heeft bediend en Joseph Goebbels als eindredacteur alle marionetten bij de VPRO heeft aangestuurd.
Even voor de goede orde, mijn verontwaardiging heeft niets te maken met een eventuele sympathie voor de partij. Met de kroonjuwelen van D66 ben ik het bijvoorbeeld hartgrondig oneens. De gekozen burgermeester moeten we te allen tijde vermijden - voor je het weet zwaait Lil’ Kleine de scepter in Amsterdam en er is daar al meer dan genoeg zinloos geweld - en het referendum is volgens mij synoniem voor ‘dubbel werk’. Maar dat iemand die drie jaar is gevolgd in werk en privésfeer nog iets mag roepen over wat er uiteindelijk wordt uitgezonden lijkt me niet meer dan normaal.
En laat ik er dan maar open over zijn, dat is in medialand heel gebruikelijk. Elk serieus interview dat je doet krijg je als geïnterviewde ter inzage vooraf. Dan mag je feitelijke onjuistheden verbeteren en als je dingen terugleest die je misschien wel zo gezegd hebt, maar op papier toch anders overkomen kan je dat gewoon aangeven. Het is aan de journalist om te bepalen wat hij of zij er wel of niet mee doet. De laatste keer dat ik in een vraaggesprek over werken in coronatijd bijvoorbeeld vertelde dat mijn vrouw opeens klaagde over sexuele intimidatie op de werkvloer en ik toen riep “Als het je niet bevalt ga je maar weer terug naar kantoor!” klonk het live best leuk maar kwam het in de Opzij toch niet helemaal tot zijn recht. Had ik met de kennis van nu toch even moeten schrappen. Dus dat D66 een beetje bij probeerde te sturen, vind ik niet zo schokkend. Laten we eerlijk zijn, we doen toch allemaal ons best om onze mindere kanten wat te camoufleren?
Anders zou Facebook en Instagram wel vol staan met foto’s van doorgelekte witte jeans, dronken niet luisterende pubers, verregende vakanties, domme autoschades, gevonden appjes van affaires, beugels die uit BH’s priemen, mislukte haartransplantaties, slechte rapporten, stukke vaatswasmachines, te hoge cholesteroluitslagen, verbrande lasagneschotels, overvolle wasmanden, tropisch bedoelde houten vlonders in de tuin onder de algen, scheidingsconvenanten, bekeuringen, ontslagbrieven, rekening courant overzichten waarop je rood staat, selfies met de relatietherapeut, een piemel na het nemen van een Wim Hof ijsbad, verregende vakanties, door de slakken aangevreten bloemenperkjes, halflege theaterzalen, nieuwe schoenen onder de hondenkak, geverfd haar dat oranje uitvalt, nieuwe heupen, schimmel in de douche, remsporen, kauwende mensen die niet in de gaten hadden dat er een foto wordt genomen, borsten na vier kinderen borstvoeding, het onkruid tussen de tuintegels, agenda’s van eenzame mensen, dooie kamerplanten, blarenpleisters op oude vrouwenvoeten en corrigerend mannenondergoed. Dingen die er allemaal zijn maar we het liefst naar de zijkant van de etalage van ons leven duwen. Logisch.
En jammer tegelijk, want juist in onze mislukkingen zit de romantiek van onze pogingen wat van het leven te maken. Gelukkig zijn er nog een paar plekken waar ze uitgebreid behandeld worden. Het theater bijvoorbeeld. En het mooie is, dat is weer open!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★