Deze column voelt als onverwacht een beurt in de klas krijgen en niks uit kunnen brengen. En dan niet omdat ik afgelopen week mijn stem kwijt was door een Corona besmetting, nee gewoon ouderwets zweet, klamme handen, rood hoofd. Geen tekst. De klas denkt, je hebt toch altijd zo’n grote mond? Zeg dan nu ook maar eens iets zinnigs. Iets waardoor het luchtledige tussen ‘Waarom’ en ‘Daarom’ voor heel even wordt gevuld. Ik open mijn mond, maar er komt geen geluid uit. Er komen allerlei dingen in me op hoor, maar alles voelt ongepast.
Ik wil zeggen dat ik van m’n stoel viel toen ik er deze week achter kwam dat er een verdrag van oorlogsrecht binnen de Geneefse Conventie bestaat waarin met oorlogsrecht precies beschreven staat welke bommen je wel en niet mag gebruiken. Alsof je afspreekt hoe dood je iemand mag maken. Dood mag, maar helemaal dood gaat te ver. Daar zijn dus mensen mee bezig geweest, zittend aan een vergadertafel. “Jij nog een gevulde koek?” Alsof je thuis een lijst hebt met scheldwoorden die je tijdens een ruzie wel en niet mag gebruiken. Trut mag, maar Tuthola is echt de limit. Maar ik durf dit niet te zeggen, want het voelt ongepast.
Ik wil zeggen dat ik drie keer terug moest lezen dat van alle sancties waarmee we de Russen proberen af te knijpen er maar één echt indruk leek te maken: de Ikea dicht. Iedereen weet dat we hier duizenden stellen van de relatieklif af zouden duwen als de Ikea ooit vertrekt – omdat ze dan ineens moeten praten – maar dat ze ook in Rusland gek worden zonder Billy voelt bijna lachwekkend. Bijna want: ongepast. En bovendien lang niet zo ridicuul als Joe Biden die in het Amerikaanse Congres roept dat ie met alle aanwezigen nu écht een stevig signaal aan Oekraïne en de wereld zendt. Namelijk: ‘applaus’. Ik kijk naar een zaal vol bejaarden in geel blauwe t- shirts, hoedjes en corsages die hun handen stuk klappen. Daar zal Poetin van sidderen. Het ziet eruit als een verzorgingstehuis tijdens de carnaval waar het toetje tien minuten eerder komt. Zal ik het zeggen? Neuh, ongepast.
Ik wil vragen of Rob Jetten heel stiekem ergens heel eventjes bij zichzelf heeft gedacht “Op deze manier gaat het wel extra snel om het gas af te komen”. Kan niet, omgepast. Ik wil weten of als je je aanmeldt om vluchtelingen op te nemen ook kan aangeven waar je voorkeur naar uit gaat. Liefst iemand die handig is met computers of toch beter een arts assitent in deze Corona nadagen? Zou Sywert om een advocaat vragen? Scheelt toch weer. En hoe lang blijven ze? Natuurlijk heel fijn om te kunnen pronken met je eigen showvluchteling, maar dat nieuwtje is er snel vanaf en voor je het weet blijven ze langer plakken dan je schoonfamilie. Check: ongepast. En bovendien achterhaald, mijn vrouw heeft ons al opgegeven.
De klas kijkt me aan. Zeg wat! Iets! Ehhh…. Ik haal adem en stamel iets over ‘grensoverschrijdend gedrag’. Maar dan letterlijk, over de grens van Oekraïne door de allergrootste dickpic van deze eeuw. Stilte. Tja, ik heb mijn stem inmiddels terug, maar soms is een ding uiteindelijk toch het beste: gewoon effe je kop houden.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★