Wat moet je in godsnaam zeggen na een week waarin iedereen met z’n bek vol tanden staat? Na de vijf oorverdovende knallen die Nederland lam legde lijkt alles opeens een ridicuul, geforceerd toneelstukje om te doen alsof het leven gewoon doorgaat. De boeren op het Malieveld protesteren weer tegen iets met stikstof. De meeste Nederlanders denken onderhand, hoe vaak kan je met hetzelfde protest ongelijk krijgen? Ik weet waar ik het over heb, zo voel ik me thuis al jaren tijdens onze discussies over de vakantie. Om nog maar te zwijgen over de veertien jaar gezeur met mijn zoon over hoe laat hij naar bed moet. Elke keer hetzelfde gezeik, alleen het tijdstip verandert. Ik denk dat steeds meer mensen boermoe zijn en stiekem denken: stik in je stof. Niet letterlijk natuurlijk, maar toch. En alles gaat door.
Baudet heeft een Hiddema-snorretje en doet er alles aan om een doorzichtig volkoren graantje mee te pikken van de boerenwoede. Niemand trapt daar meer in, zelfs de boeren niet. De codes schieten sneller van groen, naar geel en rood dan het ijsje in de reclame van toen (“Nu is ie weer rood!”) en iedereen maakt zich meer zorgen over wat dat betekent voor zijn vliegticket dan voor onze gezondheid. Nederland ligt er nog steeds uit in het EK, Louis van Gaal wordt gepolst, de formatie schiet voor geen meter op, de discotheken gaan weer dicht. Kortom: we doen hetzelfde, maar dat is het niet.
In een poging er iets van te snappen denk ik aan wat ik ergens vorige eeuw leerde tijdens mijn studie communicatie: de ‘hypodermic needle theory’ (onderhuidse naald theorie). Ooit ontstaan bij de opkomst van massamedia. Behoudende mensen zagen de verspreiding van films waarin werd gesext of gevochten als levensgevaarlijk. Zij zagen de media als een injectienaald die deze ‘verderfelijke’ boodschappen onderhuids inspoot bij een willoos publiek die zich vervolgens precies zo ging gedragen. Later is deze theorie onderuit gehaald met bewijzen dat het publiek die boodschappen heus wel kritisch filtert en geen groep volgzame schapen is.
Toch denk ik steeds vaker, zat er misschien toch iets in? Ik kijk met mijn puberzoon naar series op Videoland en Netlfix en zie hoe eng realistisch het ‘poppen’ van iemand tot ongekende status in sommige kringen leidt. Noem me ouderwets, maar ik vind het gewoon te heftig voor jongere kijkers. De Kijkwijzer? Laat me niet lachen, elke 10- tot 15-jarige jongen met een gezonde dosis testosteron en nieuwsgierigheid houdt zich net zo aan de Kijkwijzer als bezoekers van clubs aan de 1,5 meter afstand. De sensatie, de verhaallijn en de aantrekkingskracht is simpelweg te groot. Het is vaak knap gemaakt, maar tegelijk; ‘Alles wat je aandacht geeft groeit’.
Zou dat ook kunnen gelden voor de oneindige stroom realistische misdaadseries en journalistieke programma’s die de georganiseerde misdaad in de schijnwerpers zet? Je kan nog zo vaak zeggen dat je zo laat zien dat misdaad niet loont, maar ondertussen zet je wel een spotje op de taal, de kleding, de spullen, de status, de groepsdynamiek, de gebruiken en het geld. Het erotiseert. En het voedt de romantische gedachte dat je altijd nog ergens bij kan horen, zelfs als je overal buiten valt. Misschien is de filter op de ‘hypodermic needle’ bij nader inzien toch niet bij iedereen zo goed ontwikkeld. En kan het zomaar gebeuren dat iemand die eerst nog vol idealen mee deed aan ‘So you think you can dance’ ineens met een vuurwapen in de Lange Leidsedwarsstraat loopt.
Ik weet het, het zijn allemaal maar aannames en nergens op gebaseerd. Hooguit op een onderhuids gevoel. Niemand is schuldig behalve de schutter zelf, maar misschien zijn we met z’n allen wel verantwoordelijk voor wat we de wereld in sturen.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★