Vraagt u zich ook zo vaak af hoe iets is afgelopen? Eerst is er paniek. Door een of andere ontwikkeling. Wereldnieuws. Iets wat nog nooit is vertoond. Niemand had het verwacht. Maar het is toch gebeurd. Niemand weet ook wat de consequenties zijn. Of durft zich aan een voorspelling te wagen. Maar een ding is zeker, vanaf nu zal het nooit meer hetzelfde zijn. Ik hou m’n hart vast. En dat van mijn lief. En vervolgens hoor ik er nooit meer wat over. Totdat ze zegt, laat maar weer los hoor, de was moet eruit.
Het is een vermoeiende cirkel waar ik steeds weer opnieuw intrap. Ik heb wat adem in- en harten vastgehouden. Omdat het nog maar twee jaar zou duren voordat mijn huis onder water zou staan. Of het gas in de wereld op is. Omdat de inflatie voor het eerst in de geschiedenis zo hard stijgt dat als dit zo doorgaat een brood straks een maandsalaris kost. Omdat ik mijn geliefde oldtimertje alvast te koop moet zetten omdat je binnenkort nergens meer kan tanken.
Afgelopen oktober nog stormde de grootste komeet aller tijden - Bernardinelli-Bernstein –in volle vaart op ons af met desastreuze gevolgen. De definitieve nekslag. Alhoewel, twee weken later was in het nieuws dat we waarschijnlijk al veel eerder de pineut zijn door de zon die sneller groeit dan we altijd dachten. En zo wordt het nog spannend wat ons eerder wegvaagt; de zon, de zee, de komeet, suiker, eieren, koolhydraten, straling van je telefoon, vaccinaties, te weinig bijen, teveel zitten of de nieuwe single van Roy Donders.
In de tussentijd heb ik voor de zekerheid alvast diverse cryptorekeningen geopend omdat je geld op een bankrekening laten staan sinds kort “het allerdomste is wat je kan doen”. Ook spreek ik inmiddels een aardig woordje Arabisch en Chinees en zit ik vol in mijn cursus “Hoe-red-je-je-kont-in-het-Russisch”. Het is namelijk een kwestie van tijd voordat een van deze drie hier de scepter zwaait. Tijd die ik ondertussen driftig vul met rundergehakt door een zeef drukken op zoek naar microplastics, want in 80% van ons vlees zitten plotseling stukjes PET fles. Lost zich vanzelf op trouwens, want vlees is er binnenkort niet meer door de stikstofmaatregelen. Dat moet nù aangepakt worden, anders krijgen we teveel bos. Je moet er niet aan denken. Denken is sowieso een slecht idee, want door ons surfgedrag, camera’s en toepassen van kunstmatige intelligentie kan je maar beter geen gedachten hebben waarmee je niet gezien wil worden.
Moeten we het nog hebben over de Corona Zomer Tour? Die kwam alweer in volle vaart op ons af. Vergeet die theatershow maar weer. Vergeet je vakantie. Vergeet de zomerfestivals, de terrassen, die onverwachte tongzoen. Waar die golf nu is? Niemand weet het, niemand heeft het erover.
Voor iemand die altijd dwangneurotisch in de weer is met to do lijstjes en niet verder kan voordat ie iets heeft afgevinkt, zijn al die open eindjes niet te doen. Ik heb een miljoen onaffe zaken op mijn lijstje. Van de verzoeningsvakantie van André en Monique (komen ze samen!?) tot de afloop van de toeslagenaffaire. Van Wesley en Yolanthe die weer een hele nacht in hetzelfde huis hebben doorgebracht tot de fraude bij de woningcoöperaties. En dan was er ook nog iets met een oorlog in Oekraïne. Elke keer schiet ik paniek. Dit was het dan. Afscheidsbrieven. Innige omhelzingen. Huilbuien. Tot ik er niks meer over hoor.
Mijn gezin zorgde tijdens het Journaal al dat ze de kamer uit waren. Nu mag ik het helemaal niet meer kijken. Ik moet in de zon liggen. Met factor 50, dat wel, anders is het levensgevaarlijk. Dat hebben ze op het nieuws gezien. “Maar zonnebrandcrème is nog veel gevaarlijker!” roep ik. Ze horen me niet, ze zijn naar het strand in Wijk aan Zee. Oh-My-God, dat is naast Tata-Steel…
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★