Columns

Terwijl de raketten afgelopen week onvermoeibaar heen en weer vlogen aan het front, maakte ik een reisje terug in de tijd. Alsof ik de tijdmachine van professor Barabas in was gestapt zeg. Ik kwam langs zitkuilen van bielzen, gemacrameede plantenhangers, rokende ouders in volgepropte auto’s zonder gordels op weg naar sleutelfeestjes en vrouwen met een diadeem. Ik zag mensen zonder telefoon onder handbereik spelletjes met elkaar spelen: MasterMind of Zeeslag waarbij ze zelf het geluid van vallende bommen floten. Ik kwam langs computers waar een floppy disc in moest, antwoordapparaten, faxen, 27 Mc- bakkies, filmprojectoren, videorecorders, discmans en snelbinders. 

Ik hoorde op de radio muziek van Michael Jackson en Marco Borsato. Jos Brink noemde zijn Sandra nog schaamteloos ‘kroepoekje’. Cavia’s werden door poortjes gejoeld en Frank Marsmeijer keek uit naar een gouden toekomst. Amalia fietste gewoon naar school, Theo van Gogh rookte zich nog te pletter en Volkert van der G. zat keurig opgesloten. Wouter Bos was nog links, Thierry Baudet ongevaarlijk en als je een koe zag schijten rook dat meer naar romantiek dan naar het eind der tijden. ‘From Russia with love’ was een volstrekt geloofwaardige filmtitel en tatoeages waren hartjes met doorgekraste namen op armen van stoere mannen in plaats van chinese tekens op enkels van gladgeschoren dansers. En iedereen had nog gewoon schaamhaar. Kortom: het was a ‘trip to memory lane’. 

Plaats van bestemming? De corona priklocatie van de GGD! Ergens op een industrieterrein in Velsen, aan de randen van de verleden tijd, doemde het complex als een fata morgana voor mijn neus op. Ja hoor, daar stonden ze, de mannen en vrouwen in gele hesjes die me druk gebarend naar een lege parkeerplek dirigeerden. Daar waren er trouwens nog honderden van. Ik volgde de rood witte linten naar binnen. Overal hingen borden dat ik een mondkapje op moest doen. Oh ja, die hadden we vroeger! Mijn hemel, waar heb ik die? Geen nood, er liggen er hier op de balie nog honderd miljoen. "Ze werken niet" zegt de meneer die ze uitdeelt, "maar dat deden die vorige ook niet en deze hadden we nog ergens liggen". 

Ik sloot aan in de rij. Nou ja, in het rijtje. Een warm en nostalgisch gevoel viel als een deken over me heen. Het had iets gezelligs. Ik was weer even terug in de onbezorgde tijd dat onze gesprekken gingen over welk vaccin je kreeg en of je je gele boekje bij je had. Wat waren we heerlijk naïef toen we dachten dat de grootste dreiging voor de mensheid bestond uit een virus. 

Als ik aan de beurt ben vraag ik aan Anke, de prikster, of het al storm loopt. Dat valt nogal mee. “Het zijn vooral ouderen en kwetsbaren” zegt ze terwijl ze met haar opgetrokken wenkbrauwen vraagt in welke categorie ik zit. “Goede vraag” denk ik maar Anke gaat alweer door. “Er zijn ook mensen die ons gemist hebben. Die komen gewoon gezellig prikken om even niet te hoeven denken aan de energierekening of tot hoever de straling van een kernbom reikt. Eigenlijk zijn wij het leukste uitje van het jaar om je zorgen even te relativeren!” lacht ze. “Schrijf dat maar in dat stukkie van je” voegt ze eraan toe. Bij deze. 

Als ik naar buiten loop, passeer ik een cameraploeg. Er wordt een man geïnterviewd. Hij draait zich net om... Ik schiet vol. Mijn nostalgieshot is compleet, ik kan hem wel knuffelen. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen maar: Ab Osterhaus, ik heb je gemist!  

Richard Kemper