“Heeft u nietjes?” vraag ik in de kantoorboekhandel. Ik heb me net verbaasd over dat woord op de gevel: ‘kantoorboekhandel’. Je zou zeggen dat het een winkel is voor boeken die je op kantoor leest, maar ik loop vooral tegen een enorme draaimolen met ansichtkaarten en de Thriller Top 10 aan. Het zijn verwarrende tijden. Oké, dit zijn gedachtendraaikolken voor mensen met teveel tijd, vermaan ik mezelf. En bovendien, ik heb niet helemaal niet teveel tijd want ik ben op zoek naar nietjes! Saskia Noort ligt prominent op de toonbank. Haar boek dan, anders zou het een beetje gek zijn.
‘Bonuskind’ heet het. Dat vind ik een stom woord en iedereen met stiefkinderen zal het met me eens zijn. Begrijp me niet verkeerd, stiefkinderen kunnen echt voelen als een cadeautje, maar niet altijd vanzelf. ‘Bonuskind’ is de tekst van iemand die zichzelf probeert te overschreeuwen dat ie zijn stiefkinderen leuk moet vinden en wil ontkennen dat het soms best ingewikkeld kan zijn. Misschien gaat het daar in het boek juist over maar dat weet ik niet. Over twee weken wel, want ik heb het gekocht. Vakantie. Enfin, nietjes. De mevrouw pakt een doosje. Het is heel klein. “Doe er maar twee hoor” zeg ik. Ik werk dan wel niet op een kantoor, ik niet wel. “Er zitten er duizend in” zegt ze waarschuwend. Duizend? In zo’n klein doosje? Ongelofelijk. Ze kijkt erbij met een blik: “Die ga je nooit meer opmaken.” Ik reken snel uit of ze daar gelijk in heeft. Ik niet inderdaad niet veel. Gemiddeld eens per week? En zeker twee weken per jaar niet ik niet. Vijftig nietjes per jaar, dat is twintig jaar! Dan ben ik zeventig. Maar dan niet ik nog wel, toch? Terwijl de vrouw achter de toonbank me geduldig aankijkt met in elke hand een doosje nietjes en ik in mijn hoofd de jingle hoor van dat tv-programma “Doet ie het of doet ie het niet?” komt er een vrouwelijke kennis naast me staan.
Ik zou haar ooit zonder twijfel gedag hebben gekust, maar nu is dat een kwestie van aftasten. Ik hoor veel vrouwen over de ‘zegen’ die Corona heet, waardoor niet iedereen ze zomaar de hele tijd begint af te lebberen onder het mom van warme begroeting. Soms denk ik zelfs dat Corona allang voorbij is maar vrouwelijk Nederland heeft afgesproken om te doen alsof het er nog is om vrijpostige mannen een beetje op afstand te houden. Ik snap dat wel. De handdruk heeft afgelopen jaren plaats gemaakt voor ‘huggen’ en ik zie dat veel mannen vrouwen onder de noemer van ’hartelijkheid’ dicht tegen zich aandrukken, kussen, wrijven en bevoelen. Wat dat betreft is deze Coronaperiode voor veel vrouwen een adempauze voor al dat schrap zetten als ze op een borrel of verjaardag weer eens dertig keer onvrijwillig worden afgelikt. Ik schijn zelf ook van die hele natte kussen te geven. Hoe ik dat weet? Van mijn eigen stiefdochter, sorry bonuskind. Daar ga je al. “Doe maar drie doosjes” zeg ik tegen de kantoorboekhandelmevrouw. De kennis en zij kijken vol ontzag naar mij. “Ik ben een optimistisch mens” zeg ik en verlaat de winkel. Zonder kussen. Kijkt mijn kennis nou teleurgesteld? Het zijn verwarrende tijden.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★