Die twaalf jochies zijn vrij. En da's mooi. Heel mooi. Nu die paar duizend in de US nog. Zouden ze de beelden in hun kooitjes gezien hebben? Hopelijk was het Spaans ondertiteld. Konden ze lezen dat de mens zo slecht nog niet is als het om kinderen gaat. Oh nee, ze kunnen niet lezen. Bovendien is hoe ze met je omgaan nogal afhankelijk van wat voor een probleem je hebt. Of bent. Wat ze gemeen hebben?
Dat ze, gedwongen door slechte omstandigheden (het weer/armoede) op zoek zijn gegaan naar een betere plek (een grot/de U.S.). Én dat dat in beide gevallen uitpakte tot een typisch gevalletje ‘van de regen in de drup’. Wat ze niet met elkaar gemeen hebben? Dat die twaalf uit de grot de rest van hun leven als keynote-speaker(tje) de wereld over kunnen, mee kunnen delen in filmrechten en een boek kunnen schrijven. Van die anderen horen we nooit meer wat. En dat is precies de bedoeling… Net als van Maksim (14), Denis (10) en Arina (5). In Nederland geboren kinderen die van hun bed werden gelicht en naar het voor hen volstrekt vreemde ‘thuisland’ Oekraïne zijn uitgezet. Weg hier. En een beetje snel graag, want er is BREAKING nieuws uit Thailand wat we graag door tranen in onze ogen heen willen bekijken... De wereld wil het liefst kinderen helpen die door hun eigen stomme schuld in de shit zitten. De kinderen die er niks aan kunnen doen zoeken het maar uit. Jihaadkindjes? Je lost je trauma zelf maar op. Hoe minder ze er aan kunnen doen (lees: hoe stommer hun ouders zijn geweest) hoe minder graag we ze willen helpen. De logica daarachter? Wie het weet mag het zeggen. Zoals bij de broertjes en de zusjes van de voetballertjes in die grot, die in Bangkok en Pattaya in de seksindustrie zich moeten laten aflebberen door dikke blanke mannen met een garnaal in hun kop… en hun broek. Dezelfde mannen die eerst aan de bar hebben zitten kijken naar de bevrijding van die jochies. Die hebben geklapt en gejuicht bij de eerste maar na drie bevrijdde jochies het nachtleven weer in zijn gegaan. Hun ballen achterna, op zoek naar een eigen voetballertje. Daar geen duizend journalisten die hun microfoon in hun gezicht drukken. Wel duizend klanten die dat doen. En ondertussen kijkt de rest van de wereld naar de laatste negen jochies die de grot uitkomen. Gelukt. Grote opluchting op social media en in de pers. Want zij zijn gered. En dat is mooi. Heel erg mooi.
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★