Het is geen goeie week om dochters te hebben… En ik heb er 2. Ik heb te weinig dossierkennis om te weten wie waarom welke beslissing heeft genomen om de moordenaar van Anne Faber los rond te laten lopen, maar ik voel wel de behoefte om met een hooivork en een brandende fakkel voor iemands huis te staan. “Kom naar buiten, anders komen wij naar binnen”. Maar dat mag niet meer. De 21ste eeuw variant van zo’n volksgericht is een in herkenbare emoties gemarineerde facebookpetitie...
Gestart door iemand die ook niet weet wie er waar en waarom fout zat. Iets van 450.000 virtuele fakkeldragers sloten zich al aan bij de woedende massa. Ik snap dat. Maar Anne is niet vermoord door ons rechtssysteem. Anne is vooral vermoord door ene Michael P. Iemands intens zieke zoon... Ook geen goeie week om een zoon te hebben denk ik zo. Leven de ouders van Harvey Weinstein bijvoorbeeld nog? Hebben die meegekregen hoe hun hitsige Harvey herhaaldelijk z’n plassertje onder z’n vadsige vetschort vandaan frommelde en zichzelf plezierde met iemands dochter als onvrijwillige figurant? Hij heeft meer geld dan ie ooit aan prostituees zou kunnen opmaken maar Horney Weinstein dwong liever actrices gratis de hoofdrol te spelen in z’n eigen korte pornoproductie. Terwijl ie ze verbaal onder schot hield; ze zouden nooit meer een andere rol spelen als zou uitlekken dat hij ze gebruikte als toiletrol. Dan ben je óf een serieus gestoorde krent óf een misselijkmakend mannetje met een hele enge afwijking. Ik verdenk ‘m van de combinatie van de twee. Het Cosby Complex. Z’n publieke val voelt als een verdiende levenslange tbs. Hij komt daar nooit meer echt ‘vrij’ van en dat is bijna net zo bevredigend als met een hooivork en een brandende fakkel voor z’n deur staan… Maar op de terugweg van het theater zie ik dat de hashtag #MeToo het internet laat overstromen. Vrouwen geven met #metoo (ik ook) op social media aan dat zij ook te maken hebben (gehad) met een van de vele gradaties van seksuele intimidatie en/of geweld. En in de herhaling van DWDD zie ik hoe ook Nederlandse actrices over Hollandse Harveys praten. Nu nog anoniem… Het is het topje van het topje van een min of meer geaccepteerde ijsberg en dat grijpt me naar de strot. Al die dochters... en dus al die zonen. Ineens vraag ik me af hoeveel van die 450.000 boze hooivorken thuis hun zonen be- of onbewust meegeven dat dochters er vooral zijn voor hun plezier. Dat “zo, op jou zou ik het wel kunnen” een compliment is. Dat “Je mag ook ‘mondeling’ solliciteren hoor” een legitiem promotieaanbod is. Dat “zo’n kort rokje” een carte blanche is. Natuurlijk moet het rechtssysteem de machtsgeile Harveys en de zieke Michaels er waar mogelijk uitfilteren, maar de rest van die ijsberg is toch echt ons probleem. Want hoe we omgaan met onze dochters wordt toch vooral ‘mede mogelijk gemaakt’ door hoe we omgaan met onze zonen…
Tot in het theater,
Remco Veldhuis
(vader én zoon)
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★