Als mannen bij elkaar komen en een clubje vormen is dat altijd verschrikkelijk. Altijd? Ja. Die opvatting plantte zich diep in mij toen ik als Heemskerks jochie op voetbal moest bij ADO ‘20. Het spelletje was leuk, maar waarom het hele team elkaar voor- en na de wedstrijd per se met natte handdoeken keihard op elkaars billen moest slaan heb ik nooit begrepen. Dat was stoer ofzo. Ik was er diepongelukkig. Het leukste van mijn tijd bij ADO ’20 was de indianenfilm in de kantine tijdens de kerstvakantie.
Mijn pubertijd in hetzelfde dorp was vooral leuk door de meisjes. Als ik al eens een avondje met ‘de jongens’ biertjes dronk, zette iemand steevast de video Porky’s Pikante Pretpark op die we dan samen moesten kijken. Super ongemakkelijk om met zeven jongenspubers onder luid ‘whoehoe-geroep’ te loeren naar een scene waar ‘Pee Wee’ door een spleet de meisjeskleedkamer in gluurde. Wat dat allemaal deed met al die jongenslijven… ik wilde het niet weten en nog steeds niet!
In mijn studententijd werd het niet veel beter. Los waren sommige gasten nog wel te pruimen, maar als ze gingen samenscholen bij een studentenvereniging werden ze afschuwelijk. Op avonden van het corps zag ik ze schreeuwen, hossen, aan elkaar trekken en van alles slopen, waaronder zichzelf. Om over de ontgroening nog maar te zwijgen. Want als je zes weken hebt rondgelopen met slagroom op je kruis en kak op je wang, moet elke nieuwe student dat natuurlijk ook doormaken. Het liefst een tandje erger. Lachen man! Pas als je voor lul kan lopen, hoor je erbij. En als je diezelfde corpsballetjes van inmiddels 50 jaar nu nog steeds bij elkaar ziet klitten in dezelfde overhemdjes, instappertjes en polokraagjes is dat kennelijk nog steeds hun devies: “Nam culus simul ambulas!” Voor lul loop je samen!
Waar ik de rest van mijn leven ook mannenclubjes ben tegengekomen, ik vind het altijd ongemakkelijk. Te grof, te schreeuwerig, te schaamteloos. Kennelijk halen mannen het slechtste in elkaar naar boven. De Vastgoedfraude? Mannen. Hell’s Angels? Mannen. Alle corrupte FIFA functionarissen? Mannen. The Voice? Mannen. Of zou Chantal Janzen toch… Nee. Voetbalhooligans? Mannen. Gay Pride? Mannen (de meesten). Oekraïne? Mannen. Need I say more?
Ja, de boeren natuurlijk. Mannen! Althans, ik heb nog geen boerin voorop in de trekker optocht zien rijden en ook Yvon Jaspers is nergens te bekennen, maar dat riep ik vorige week ook al met nul resultaat. Ik zeg trouwens mannen, maar het zijn vooral jongens. Net boven de leeftijd waarop ik Porky’s Pikante Pretpark moest kijken en natte handdoeken op m’n reet kreeg.
Waarschijnlijk zijn ze terecht getergd door het vooruitzicht dat zij niet zomaar in de voetsporen van hun familie kunnen treden, maar verder gewoon net als alle andere mannenclubjes. Stijf van de testosteron en piepend en krakend onder de groepsdruk. Net zo schaamteloos als jongens met handdoeken in een kleedkamer, net zo rellend en slopend als voetbalhooligans in een Italiaanse fontein en net zo grof als corpsballen op bezoek bij een meisjesdispuut. Want of je nou klompen draagt of suède loafers, mannenclubjes zijn uiteindelijk allemaal hetzelfde: horken.
Gelukkig komt er een bemiddelaar. Niet dat het iets zal veranderen, dat heeft Rutte al gezegd. Maar boeren moeten zich “gehoord en gezien voelen”. Ik denk dat ze daar tussen het strobalen in de fik steken en stront over het binnenhof uitrijden wel open voor zullen staan. Misschien met een kopje verse muntthee en een flipover waarop ze een cijfer kunnen geven aan hun frustratie. De bemiddelaar moet onpartijdig zijn en over veel tact beschikken. Mmm… Johan Derksen? Angela de Jong? Ali B? Allemaal druk met zichzelf. Bovendien, hij of zij moet veel tijd hebben en vooral compassie met de publieke zaak. Ah natuurlijk: Sywert, kom er maar in!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★