Om me heen worstelen heel wat ouders met hun (puber)zoontjes.
Het zijn brutale luie gamezombies. Ongeïnteresseerd, onverantwoordelijk, onuitstaanbaar
en onhandelbaar… Alles wat met on begint eigenlijk. En ze stinken naar een
ondefinieerbare mix van ongewassen sportkleren, oud zweet en zuur geworden testosteron.
Ik hoor het allemaal met lede oren aan. Ik veins medeleven en doe net alsof ik
niet vind dat ze driekwart van die ellende aan hun eigen slappe, inconsequente,
telleurstellingontwijkende, ‘je bent een topper’ prinsjesopvoeding te wijten
hebben… Zoek het uit joh. Pas als hun klaagzang eindigt met het inmiddels voorspelbare
slotakkoord “Jullie hebben het maar makkelijk, met 2 meisjes…” veer ik op.
Als Ireen Wüst door een startschot. Als door een fles tabasco in m’n oog. “Jullie hebben het maar makkelijk, met 2 meisjes…”!?!?!?! Jullie hebben echt *&%$@# geen idee hè!? Geen idee hoe ik vanaf dat ze ‘nee’ kunnen zeggen (en ja dat is bij meisjes inderdaad veel sneller dan bij jongens) elke ochtend in gevecht ben over kleurencombinaties en stofkeuze, over waarom ik vind dat Oekraïens uitziende leggings niet geschikt zijn voor deze Siberische temperaturen. Over het maken van nepvlogs voor nepkijkers waardoor het sokken aandoen alleen al anderhalf uur duurt. Geen idee hoe ik in trommelvliesverscheurende discussies terechtkom als ik haren te hard kam, verkeerd vlecht of klote knot. Als ik de verkeerde speldjes in doe, de vloer van de badkamer te koud is en als ik nu nog steeds niet snap dat ze “noooooooit” meer die stomme broek aan wil waar ze me nog geen 2 weken geleden m’n kop om gek gezeurd heeft! Als je een jongen eenmaal wakker hebt rollen ze hun stinkende lijf door een stapel vuile was, blijft er een broek en een (zeker als ze wat ouder zijn) hard geworden t-shirt aan plakken en rollen ze zo hun fiets op. Weg. Zonder één woord te zeggen. Ik heb er tegen de tijd dat ik ze op school heb afgezet een werkdag, 4 spoeddebatten en een motie van wantrouwen opzitten! Jullie hebben geen idee van hoe je alles in je huis dat ook maar een vage reflectie geeft moet afplakken omdat je anders, concurrerend met hun spiegelbeeld en dansmoves, geen contact met ze krijgt. Om nog maar te zwijgen van de superonaardige ‘ieuw gatvers’ als ik per ongeluk naakt in m’n eigen badkamer sta, het moeten snappen dat ze het ene zeggen maar het andere bedoelen, me ‘haaaaaten’ omdat ik goedemorgen zei en het keihard anderen de schuld geven van de meest on-ontkenbare dingen! Die van 5 had laatst een ongelukje en ik vroeg of ze in haar broek geplast had? “Nee, dat heeft Eline gedaan…” De 3e wereldoorlog die volgde nadat ik voorzichtig zei dat ik dat niet helemaal geloofde zal ik je besparen. Bijna net zo erg als ik toen ik in m’n haast een bovenstukje niet kon vinden voor de zwemles. Hoezo een bovenstukje!?! En dan moet de pubertijd nog komen… Hou op met mij, met je jongens met hun voorspelbare baggergedrag. Jullie hebben gewoon geen idee!? Toegegeven, anders dan bij jongens hoef je meisjes inderdaad niet op te voeden. Maar dat is alleen maar omdat ze dat zelf stukken beter kunnen. Vinden ze.
Tot in het theater,
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★