Columns

Het is de week van Louis. Na zijn meesterlijke persconferenties (“Ja, daar zit ik weer. Ik wist zelf ook niemand die het beter zou kunnen dan ik”) en de 6-1 overwinning op Turkije is Louis definitief heilig verklaard. Ons koele landje kan zomaar ontsteken in gepassioneerde lofzangen, vraag maar aan Prins Bernard junior. Die werd de ene week nog geslacht door zijn bizarre brief aan Chef’s Special om voor nul euro op te treden maar heeft het na een succesvol Formule 1 weekend allemaal toch heel scherp gezien. Hij heeft er dan ook de bril voor. 

Louis is al langer een fenomeen en ik snap dat. We kennen elkaar. Louis heeft mij ooit geselecteerd om mee te gaan met het Nederlands elftal naar het WK in Brazilië. U lacht, ik meen het. Het ging zo. In dit vak hoort het er nu eenmaal bij dat je soms iets doet voor het goede doel. Daar zijn onderling allemaal stilzwijgende afspraken over. Hoe groter je bent als artiest, hoe groter het doel waarvoor je iets mag doen. Marco Borsato doet Warchild, Bridget Maasland de zwerfhondjes. Het was onze beurt een half uurtje grappen te maken op een benefietavond voor Free a Girl, de nobele organisatie die streeft naar een wereld zonder commerciële seksuele exploitatie van kinderen. Opgericht door Yolanthe, die ons hoogstpersoonlijk - via een medewerkster - vroeg op te treden. Zoiets weiger je niet. 

Het was een chique avond in restaurant de Red Sun in Blaricum. We waren doodnerveus want Jeroen van den Boom en Gordon zaten op de eerste rij en voor je het weet zit je in de Toppers. Yolanthe was er trouwens niet. We verexcuseerden haar met de woorden dat ze vanwege haar drukke agenda helaas moest afhaken, de uitverkoop in Istanbul was net begonnen. Vonden ze toen leuk. Na afloop landden twee sterke handen op onze schouders. Louis. “Luister” zei hij met zijn kenmerkende intonatie die elk woord apart in het zonnetje zet. “Ik vond jullie nooit leuk. Mijn vrouw Truus wel. Maar nu heb ik jullie gezien en nu vind ik jullie ook leuk. Dus ik neem jullie mee naar Brazilië. Daar treden jullie drie keer op. Een keer voor de dames, een keer voor de sponsoren en een keer voor het team en staf. Afgesproken.” 

Je zou na “Afgesproken” misschien een “?” verwachten, maar die kwam niet. Het was gewoon afgesproken. Nu zijn Veldhuis en ik niet zo van het voetbal, ik kan me van mijn jaar in de E8 bij ADO’20 in Heemskerk eigenlijk alleen de schreeuwende vaders herinneren: “Niet op een kluitje!!!!” Maar dit vonden we geweldig en voelden ons door Louis even de beste cabaretiers van het land. Wat het precies was? Een combinatie van iemand recht aankijken, zeggen wat je vindt en daar he-le-maal achter staan. Geen knippering in zijn ogen gaf blijk van enige twijfel. Het was gewoon zo. Ik denk dat Louis hiermee veel meer voor elkaar kan krijgen dan een top WK in Qatar. 

Geef hem een middag met Rutte en Kaag en we hebben een kabinet. Stuur hem naar Afghanistan en de Taliban maken excuses. Laat hem een boswandeling maken met Willem-Alexander en hij gebruikt zijn jachtpakje alleen nog met Carnaval. Hoe het was in Brazilië? Nooit meer wat gehoord. Maar dat dondert niet, ik was even geselecteerd voor het Nederlands elftal. Wie kan dat nou zeggen?

Richard Kemper