Terwijl ze in Ter Apel de aanvoer van asielzoekers niet meer kunnen verwerken, kunnen ook de hondenuitlaatservices in Nederland de vraag niet meer aan. Het waren afgelopen week twee nieuwsitems in hetzelfde journaal, die op een of andere manier schril tegen elkaar afstaken. Niet dat die honden er iets aan kunnen doen, anders krijg ik straks de Nederlandse Teckelclub weer op m’n dak die me verwijt dat ik demoniserende berichten verspreid over hun achterban. Daar moet ik dan weer op reageren op Twitter en daarover zal Humberto Tan dan het woord tot mij richten in zijn talkshow. Daar vindt Jensen natuurlijk weer wat van, want die moet drie keer per week een uur vol lullen op zijn eigen internetkanaal om via een wonderlijke ketting van drogredenen foeilelijke t-shirts met ‘Ik zie het’ erop te verkopen. En zo houden we elkaar lekker bezig.
Talkshows puilen nog elke avond uit van de zin en onzin van coronapassen en het gevaar van Covid. Dat we het er überhaupt nog over hebben? Voetbalstadions puilen uit van hossende, knuffelende, schreeuwende en zingende mensen en het grootste gevaar komt door een inzakkende tribune. Maar als 1% van dat aantal bezoekers een theatervoorstelling bezoekt waarbij niemand elkaar aanraakt, niemand meezingt of ergens doorheen zakt leidt dat tot principiële discussies over uitsluiting. Het lijkt wel of we met z’n allen in een ‘loop’ zitten. Elke keer als ik het journaal aanzet val ik in een vier uur durend déjà vu en kom aan het eind van de avond toch weer duizelig uit bij het begin: Ernst Kuipers.
Het lijkt wel een huwelijk. We kijken elke avond naar dezelfde koppen, horen dezelfde woorden en interumperen elkaar steeds sneller omdat we toch al weten wat de ander gaat zeggen. Soms denk ik dat het hele Coronadebat gewoon een excuus is om het niet over andere dingen te hoeven hebben. Baudet die zich steeds verder als doodenge demagoog ontpopt om het volk op te ruien tegen, ja tegen wat eigenlijk? Je zal maar een zoon hebben die op het punt staat van zijn coming out en een of andere mafklapper met een kinderachtig petje (dat niet zou misstaan op de gay pride) zegt dat je als je hetero minder kans hebt om ziek te worden. De man is zo vol van zichzelf dat hij geen ruimte meer over heeft om stil te staan bij wat woorden kunnen doen, ook al kloppen ze statistisch honderduizend keer. Stel dat ik zou stellen dat er onder FvD aanhang relatief veel minder hoog opgeleide mensen zitten? Al zou het tweehonderdduizend keer kloppen, wat heeft het zin om het te zeggen? Staat wat ik er mee zou bereiken in verhouding tot wat het zou doen bij mensen die Thierry slim vinden?
Ik wil uit deze ‘loop’. Ik snak naar ander nieuws, andere mensen, andere woorden en scroll door landelijke dagblad apps. Gelukkig word ik op mijn wenken bediend. Toto, het bulldog hondje van Gordon, kan goed aarden in hun nieuwe woonoord Dubai. Ze zijn gevlucht uit het barbaarse en verhardende Nederland. Nederland is te asociaal, te angstig, te bekrompen. Er is hier volgens z’n baasje geen ruimte meer voor hulpzoekenden, geen oog voor minder bedeelden. Nederland is te vol. Gaat dit over Ter Apel? Nee joh gekkie, over de hondenuitlaatdiensten!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★