Columns

Vorige week verwonderde ik me hier nog dat Pieter Omtzigt zo lang aan het twijfelen was over zijn politieke toekomst. De inkt was nog niet droog en opeens was daar Nieuw Sociaal Contract. Nou wil ik niet overmoedig worden, maar als ik deze week nou schrijf dat het wel erg lang duurt voordat de Staatsloterij op mijn lot valt, zou het dan…

Nieuw Sociaal Contract dus. Niet de meest flitsende naam voor een nieuwe partij maar Pieter is dan ook niet de meest gelikte politicus van het moment. Sterker nog, als ik hem aan het woord zie op TV krijg ik steeds de neiging om de knop ‘twee keer zo snel’ in te drukken om op een normaal spreektempo uit te komen. En als Pieter lacht ziet dat er eerder uit alsof ie een pijnscheut in z’n heup krijgt. Pieter is niet direct een ‘smooth operator’ en dat is waarschijnlijk precies waarom ie zo populair is. Twee jaar geleden werd ie nog weggezet als kleine jongen met oversprong gedrag waar een plekje voor werd gezocht in een gastgezin. Maar kleine jongens worden groot, ook willen ze dat zelf liever niet. En soms worden zelfs de grootste. 

Wij houden in Nederland nu eenmaal van echte mensen en die zijn bij voorkeur niet hip, hot & happening. Kijk maar naar die andere snelle stijger, Caroline van der Plas. Haar voornaamste reden om geen premier te willen worden is omdat ze dan geen platte schoenen meer kan dragen. Heerlijk eerlijk en bovendien een waarheid als een koe, wat in het geval van BBB geen toeval is. Ik ben blij dat we in Nederland meer houden van échte mensen die iets kunnen en ergens voor staan dan van ge-mediatrainde, buikspreekpoppen met nephaar of glitterlipstick. Of erger, rijke aggressors die van een mugshot nog een campagnemoment weten te maken. 

Mijn enige zorg is of mijn zoon dat onderscheid op 22 november aanstaande ook kan maken. Het is toch een generatie die is opgegroeid met de gedachte dat hoe gladder je praat, hoe belangrijker je bent. Hij werd afgelopen week achttien jaar en mag dus ineens stemmen. Ik moet er nog even aan wennen. De gedachte dat zijn stem over de toekomst van dit land net zoveel waard is als de mijne vind ik ronduit lachwekkend. Ik weet het, ik bombardeer mezelf hiermee meteen tot arrogante, ouwe zak maar dat moet dan maar. 

Ik hou zielsveel van hem, maar we hebben het hier wel over een jongen die als grootste zorg heeft hoeveel procent batterij zijn telefoon nog heeft als ie een avondje gaat stappen. Een jongen die vindt dat ie prima voor zichzelf kan zorgen maar vergeet het plastic van de pizza te halen voordat ie hem in de oven stopt. “Dat staat ook helemaal niet op de doos!” Een jongen die je het idee kan geven dat ie aandachtig luistert naar je lang overwogen vaderlijke adviezen, maar na tien minuten opeens z’n oortjes uit doet en vraagt: “Hè? Zei je wat?“ Een jongen die als verjaardagscadeau voor zijn moeder een appje aan haar stuurt met “Stuur maar een tikkie”. Een jongen die niet snapt wat er raar is aan kipnuggets uit de Airfryer als ontbijt en die als z’n kratje voorop zijn fiets stuk is een flitsbezorger belt voor chips. 

Die jongen dus, die mag nu stemmen. Eén houvast, de stembureau’s zijn tot 21.00 uur open. Grote kans dat ie zich verslaapt. Enfin, kleine jongens worden groot, zelfs als ze dat zelf nog niet willen. 

Richard Kemper  @richardkemper