“Ik ben er klaar mee”. Ik hoor het inmiddels zeventien keer per dag. En voor de verandering nu eens niet als einde van een gesprek waarbij mijn vrouw zich ergert aan hoe ik de vaatwasser inruim. Daarover wil ik het vandaag helemaal niet hebben, maar het is nu eenmaal een terugkerend thema hier thuis. Oké, even dan. Het begint altijd hetzelfde met een opvallend onhoorbaar snuifje in het langslopen als ik de vaatwasser sta in te ruimen. Als ik vraag “Is er iets?” alleen maar “Nee joh, iedereen heeft zijn eigen manier.” En dan “Er kan bij mij wel twee keer zoveel in, maar goed”. Op dit moment heb ik twee keuzes. De foute en de foute. Als ik niks zeg ben ik een botte boer en als ik zeg “Oh?” zit ik voor ik het weet in een gesprek over vaatwasmachine-inruim-regels. Bestaan die? Absoluut, vraag maar aan uw partner.
Volgens mijn vrouw doe ik de klepjes aan de zijkanten van de bovenla bijvoorbeeld altijd te vroeg naar beneden en leg ze al vol met lange dingen, waardoor je er daarna geen glazen meer onder kan zetten. En ik vergeet de borden in de onderste lade vanuit achterin te vullen, waardoor het steeds heel zwaar is om de “la-de-eerst-hel-e-maal-uit-te-schuiven”. En als ik op de intonatie van mijn vrouw af moet gaan is dat een ware uitputtingslag. Maar de belangrijkste fout is dat ik de messen er verkeerd om inzet. Dat weet ik inmiddels. Die moeten met de punten naar boven, anders worden ze niet schoon. “Behalve bij de vleesmessen” voegt mijn vrouw eraan toe. “Hebben wij vleesmessen?” vraag ik. Rollende ogen. “Ja, die met die scherpe punten. Die moeten naar beneden, anders haal ik steeds mijn polsen open als ik er nog iets in zet.” Prima! Punten naar beneden, houten handvatten naar boven. “Nee, niet die houten handvatten gek! Die mogen helemaal niet in de vaatwasser!” Oké, meestal roept hier één van ons: “Ik ben er klaar mee!” Maar deze "Ik ben er klaar mee" bedoelde ik dus niet. Vermoeiend zijlijntje, sorry. Ik heb het over de “Ik ben er klaar mee” tijdens elk gesprekje over lock down en 1,5 meter. Alsof als we dat maar hard genoeg roepen het virus vanzelf een keer denkt “Oh shit, ze zijn er hier klaar mee, kom we gaan een planeet verder.”
Zelf ben ik vooral klaar met het ongebreidelde fanatisme waarmee we elkaar de maat nemen. Op de Dam stond het letterlijk zwart van de mensen tegen discriminatie. Dat gebeurt nog elke dag en als u dat niet gelooft kent u geen zwarte mensen. Halsema maakte een afweging, met goede redenen en verkeerde informatie. Eng? Ja. Maar als het fout was gegaan bij de ontruiming was ze gestenigd. Veel enger zijn de politici die dit tot een links-rechts issue maken. Alsof steun betuigen aan zwarte mensen links is en bedoeld om rechtse ondernemers te schofferen. En stel nou hé… dat er straks helemaal geen uitbraak komt van deze demonstratie? Dat iedereen die daar was fluitend coronavrij blijft? Dan komen we er dus per ongeluk achter dat festivals en openlucht concerten tot 10.000 man allang weer kunnen. Krijgt Halsema dan alsnog een lintje? Van de evenementenbranche bijvoorbeeld? Ondertussen denk ik door alle lawaai heen even aan een paar mensen die er afgelopen week juist nog helemaal niet klaar mee waren maar dat toch moesten. George Floyd uiteraard, meneer Zeeman en Marc de Hond. Zijn laatste voorstelling heette ‘Voortschrijdend inzicht’. Als het iemand lukte om tegenslag op tegenslag, alles en iedereen steeds vol enthousiasme een nieuwe kans te geven was hij het wel. Misschien precies het voortschrijdend inzicht dat we deze dagen nodig hebben.
Richard Kemper
Vanaf 2024 gaan we weer werken aan een nieuw programma! We weten nog niet wat het wordt, met wie of waarover het zal gaan. Alleen dat we er allebei zijn staat vast. Heerlijk als alles nog open ligt!
Vanaf april t/m juni 2024 spelen we in een beperkt aantal zalen werkvoorstellingen waarbij we onze eerste spinsels de wereld in zullen werpen!
“De eerste helft van je leven ben je bezig iemand te worden, de tweede helft van je leven ben je bezig te accepteren dat het niet is gelukt” – Schopenhauer.
Het is 20 jaar geleden dat de mannen voor het eerst samen op het podium stonden. Je zou zeggen dat ze elkaar na zo’n tijd goed kennen, maar is dat wel zo? In hun nieuwe cabaretprogramma Hou Dat Vast denken ze elkaar alles te kunnen vertellen, maar of dat nou zo verstandig is...
Confronterend grappig is het in ieder geval wel! Met ontroering als onverwachte bonus. Dat weten ook de bezoekers van hun laatste programma Geloof ons nou maar waarmee Veldhuis & Kemper naast volle zalen en prachtige recensies ook een schitterende nominatie voor de belangrijkste cabaretprijs van Nederland ‘de Poelifinario’ in de wacht sleepten.
U snapt, de mannen hebben maar één wens: Hou dat vast!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★