Columns

  1. Home
  2. Columns
  3. Je suis remco

Je suis Remco

31-01-2015 Remco Veldhuis

Drie weken giert het al door m’n hoofd: Je moet toch iemand tot op het bot kunnen beledigen zonder dat die persoon zelf, noch iemand die zegt te handelen uit zijn naam een tijdje later voor je deur staat met een Kalashnikov. Ja, dat moet. Maar moet je ook alles willen zeggen? Ik heb het de afgelopen tijd eens getest.  “Lieverd, hoe staat dit jurkje?”. Je lijkt wel een loopse zeeolifant met obesitas en een huidaandoening. [Pats!] 

Gelukkig geen Kalashnikov maar de blik even dodelijk. “Heeft alles gesmaakt?”. Nee puistenkop. Toen ik je gezicht zag had ik geen honger meer. Doe jezelf en de wereld een groot plezier en ga even een maandje met je kop voorover in een bak accuzuur liggen. “Lieverd, vind je me nog aantrekkelijk?” Totaal niet. Ik fantaseer dagelijks over een scheiding en spendeer de helft van ons huishoudgeld aan prostituees. Die na een dag hard werken allemaal een stuk frisser ruiken dan jij als je net uit bad komt. Dat zoiets hard aankomt kan je ook al niemand kwalijk nemen. Want uit het recht iemand te beledigen met een vrij geuite mening vloeit tenslotte het recht voort van de beledigde zich beledigd te voelen. Juridisch waarschijnlijk lariekoek, maar als ik me bijvoorbeeld een tekening voorstel van een uitgemergelde gevangene in Auschwitz die door het prikkeldraad heen tongend met Adolf Hitler wordt afgebeeld word ik toch echt bozig. Ik ben niet eens Joods of oud genoeg om me direct gekwetst te voelen en toch roept de beschrijving al voldoende op om even te stoppen en terug te lezen of ik dit wel zo wil opschrijven. Los van een eventueel proces als ik zo’n tekening zou publiceren, heb ik vooral de behoefte niet. “Je suis Charlie”. Het is in het licht van die walgelijke woensdag een sterk signaal van morele solidariteit, maar ik voel me eigenlijk geen Charlie. Nou een klein beetje dan. Zoals iedereen. Dat beetje dat soms iemand ongeremd wil afzeiken. Dat je baas recht in z’n gezicht wil uitlachen en roepen, “je bent een talentloze prutser en je voeten stinken! En dat vind je vrouw ook. Zei ze in bed. Toen we een sigaret lagen te roken”. Dat beetje dat wars van empathie lekker om zich heen wil meppen. Omdat het kan. Omdat het mag. En omdat dat soms zelfs grappig kan zijn. Maar het grotere deel van mij is niet Charlie. En dat deel leert m’n kinderen dat ze wat zachter moeten praten in een restaurant, dat ze andere kinderen niet belachelijk moeten maken (ook al is daar soms best reden toe) en dat ze aardig en beleefd moeten zijn, ook al is degene die tegenover ze staat dat helemaal niet. Meestal lukt het me om Charlie te houden waar ie hoort. In de bak “instincten, primaire reacties en andere ongenuanceerde trekjes”. Ook al is dat soms helemaal niet makkelijk in deze heetgebakerde wereld. Nee, je ne suis pas Charlie, je suis Remco! En nu maar hopen dat ik hier niemand mee beledig…

Met de groeten van Kemper, 

Remco Veldhuis

Als eerste de laatste column?