En toen was het opeens 30 graden en had iedereen het over de ‘Indian Summer’. Ik zag op Instagram een onbedaarlijk grappig plaatje van Willem-Alexander die de troonrede vanuit de Grote Kerk in een mouwloos hemd, korte broek en op slippers voorlas. Maxima lag ernaast in een knalrood Baywatch badpak. Mijn dag kon niet meer stuk. Ik miste alleen nog Ferd Grapperhaus in zwembroek met opblaasvleugeltjes om afstand te houden van de andere partycrashers. ‘Indian Summer’ heette vroeger overigens ‘oudewijvenzomer’ maar dat begrip is kansloos sinds de onstuitbare opkomst van engels-amerikaanse begrippen in onze taal. Mij valt dat nog op, maar voor mijn puberzoon is het totaal geen ‘issue’. Zo moet ik in de badkamer even mijn ‘ass moven’, vindt ie eigenlijk alles ‘bullshit’ en moet ik hem als ik iets vraag niet zo ‘bashen’. En dan ben ik pas bij de B.
Voor wie goed naar de troonrede luisterde werd deze ‘Indian Summer’ overigens al snel ‘Indian Bummer’. Want we deden wel vrolijk, maar eigenlijk was er alleen maar slecht nieuws. De economie is sinds WOII nog nooit zoveel gekrompen, de werkloosheid nog nooit zo snel gestegen en de laatste Coronacijfers geven geen enkele reden om te denken dat het binnenkort allemaal goed komt. Toch had Prinsjesdag op een of andere manier een opgetogen sfeertje. Het voelt allemaal een beetje als een in het water gevallen kampeervakantie. Het waait, het is koud en het regent al weken maar als we nou maar zes keer per dag roepen “Wie wil er nog een ijsje!?” gaat vanzelf de zon wel een keer schijnen. Misschien is dat ook wel de enige manier om ermee om te gaan en ben ik gewoon te cynisch. Trump heeft aangekondigd dat hij binnen drie weken een werkend vaccin heeft dus wie ben ik?
Gelukkig smolt mijn pessimisme deze week als sneeuw voor de zon door een bijverschijnsel van deze ‘Indian Summer’. Ik woon naast een fietspad. En toen de zomer opleefde, was het er meteen drukker dan in de gemiddelde Corona teststraat. Zo’n fietspad is een bonte parade van bejaarde Hell’s Angels op electrische fietsen, puistende pubers met muziekboxen in hun kratjes en doorgestresste vaders achter volgeladen bakfietsen die stilletjes denken “Hoe kom ik zo snel mogelijk van Papadag af?” Maar er is één groep die er nog dommer uitziet dan al deze paradijsvogels bij elkaar. Dat zijn de mensen met een wagentje achter hun fiets met een hondje erin. Van die minicaravannetjes van rode, waterbestendige stof met raampjes van zwart gaas op brede rubberen bandjes. Met een lange metalen buis hangen de karretjes achter de fietsen van hun bestuurders die bij het manouvreren angstiger kijken dan de verloofde van Sylvie Meis vlak voor het Ja-woord. Laat ik dan maar degene zijn die het zegt: jullie zien er belachelijk uit! Wie bedenkt dat nou? Dat je een hondje in een wagentje stopt en er dan mee in de rondte gaat fietsen? Maar niet mee stoppen alsjeblieft! Elke keer als ik even niet meer weet waar ik het zoeken moet door de crisis houdt de gedachte aan jullie me overeind: het kan altijd erger. Met dank aan de oudewijvenzomer. Weet nu ook precies waar die naam vandaan komt. Dit is de ideale tijd om als een oud wijf eens even lekker te zeiken over niks. Heerlijk!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★