Columns

Afgelopen woensdag was het Internationale Vrouwendag. En dat hebben we geweten op social media, in kranten en in talkshows. Als wij mannen ons al niet schuldig voelden over het feit dat wij bij de schepping staand plassen hebben gekregen, dan kwam daar afgelopen week wel het nodige bij. We verdienen teveel, hebben hogere opleidingen, teveel vrije tijd, bij technische onderwerpen wordt er beter naar ons geluisterd, we doen te weinig in het huishouden, zijn bot tegen vrouwen, doen aan victim blaming en we bemoeien ons significant minder met de opvoeding van onze kinderen dan vrouwen. Of er een causaal verband is tussen dat laatste en het feit dat meer kinderen dan ooit depressieve gedachten hebben, durft niemand te vragen. Feit is dat mannen meer buitenshuis werken dan vrouwen. 

Dat is een slechte zaak, daar is iedereen het over eens. Natuurlijk omdat inmiddels veertig procent van de huwelijken eindigt in een scheiding en vrouwen moeten zorgen voor hun onafhankelijkheid. Maar misschien nog wel meer omdat het leven buitenshuis nu eenmaal een stuk leuker is en het oneerlijk is dat mannen daar meer van profiteren. Wij mannen doen wel alsof we zo hard werken omdat we niet willen dat het ons gezin aan iets ontbreekt maar de waarheid is; alles beter dan de hele dag bij onze kinderen. Kinderen zijn verschrikkelijk. 

De eerste paar jaar kan je geen kant op omdat je eerst een uur bezig bent om armpjes in jasjes te frommelen en je minimaal HTS nodig hebt om een Maxi-Cosi in de auto te installeren. De jaren erna bestaan uit halen, brengen, hapjes, papjes, speeldates, lulgesprekjes met andere ouders over wie er nog meer ‘voorlijk’ is en schimmelnagels oplopen in door chloor vergeven zwembaden. Dan glij je zo de tienerjaren in waar je door kapot geschopte knietjes en met hockeysticks uitgeslagen tanden op een gegeven moment zelfs weet op welke dag op de EHBO de gevulde koeken worden bijgevuld. In de pubertijd wordt je vijf jaar afgezeken omdat je oud, achterhaald, dik, suf bent en je stinkt, smakt, lawaai maakt als je kauwt, stom lacht en het gewoon heel oneerlijk is dat je leeft. Om vervolgens als oprotpremie vijf jaar lang de Aldi als luxe uitje te zien omdat er kamers, studiereizen, boodschappen en condooms betaald moeten worden voor een kind dat in het gunstigste geval hooguit appt “Kan je pleaeaeaease geld overmaken?” En als je dan eindelijk denkt de eindstreep te hebben gehaald en ze het tot enigzsins zelfvoorzienende wezens hebben geschopt, dumpen ze hun eigen kroost bij jou en begint het hele gezeik van voren af aan. 

Dus is het ons mannen echt kwalijk te nemen dat we er alles aan doen om overal te zijn zolang het maar niet thuis is? Op ons werk krijgen we tenminste nog betaald om afgezeken te worden. Eerlijk is het niet natuurlijk. Maar ja, jullie kregen bij de schepping het meervoudig orgasme en daar zijn wij dan alweer een tijdje jaloers op. Maar oké, hoog tijd dat we de rollen omdraaien: we komen naar huis! Zodra de kinderen de deur uit zijn natuurlijk.  

Richard Kemper