Ik ben aan het hardlopen door het bos. Het grote sterven is weer begonnen. Elke voet die ik verzet landt op de dood. Rottende bladeren, geplette kastanjes en afgestorven takken. M’n Ipod in shufflestand voelt m’n naderende najaarsdepressie feilloos aan. Oud en Afgedankt van onze nationale filosoof M. Borsato komt voorbij. De grond van het bos is bedekt met een grote dikke laag Felix Meurders...
Met dat verschil dat de afgedankte flora hier ligt te creperen dankzij de eerste najaarsstorm, terwijl Felix juist door een storm van protest uitstel van executie heeft gekregen. Maar iedereen weet dat het een kwestie van tijd is. Ze zijn vast al een fijn plekje voor hem aan het zoeken op Radio 5. Intern ook wel ‘je eindstation’ genoemd… Out with the old, in with the new. En ik loop door. Een tandje erbij. Ik zeg tegen mezelf dat ik dit doe omdat ik het lekker vind, maar ik voel dat ik het doe om het verval op afstand te houden. En ondertussen kraakt en knispert de dood onder m’n voeten. En in m’n oren, want de schufflemodus heeft Charles Aznavour gevonden. Een oude man zingt live, krakend maar nog vol van leven ‘Sheeeeee, maybe the chill that autumn brings' en ik krijg kippenvel. De herfst trekt langs m’n ruggengraat. Ik loop door. Op de vlucht voor de dood, die in m’n slipstream opdwarrelt en m’n voeten probeert te grijpen. Ik versnel. “Ik verscheurde je foto” klinkt het in stereo door het bos…. Ik ruk m’n oordopjes uit. Ik moet hier weg! Aan het einde van een lange laan met bomen zie ik het al wat lichter worden. Godzijdank licht. Er loopt een man me tegemoet. Een hardloper net als ik. Hij duwt een soort kinderwagen voort, maar dan groot. Als ie dichterbij komt zie ik dat er een jongetje in ligt. Een jaar 10 schat ik. Kan ook 12 geweest zijn, maar hoe dan ook te oud voor een kinderwagen. De vader heeft een glimlach op z’n gezicht, net als het jochie en in het voorbijgaan hoor ik de man zeggen: “Zie je al die kleuren? Mooi hè!” Een ongecontroleerde maar vrolijke en bevestigende kreet klinkt uit de kinderwagen. Als ik ze voorbij ben gaat het gesprek nog vrolijk door. Ik kan ze niet meer verstaan, maar de strekking is duidelijk: ík kijk teveel naar beneden… Het treft me met een dreun. Net als de vermoeidheid trouwens. Ik heb veel te hard gelopen. Weg waarvan eigenlijk? Ik halveer m’n tempo en doe m’n oordopjes weer in… tuurlijk, Ramses Shaffy.
Remco Veldhuis
Vanaf 2024 gaan we weer werken aan een nieuw programma! We weten nog niet wat het wordt, met wie of waarover het zal gaan. Alleen dat we er allebei zijn staat vast. Heerlijk als alles nog open ligt!
Vanaf april t/m juni 2024 spelen we in een beperkt aantal zalen werkvoorstellingen waarbij we onze eerste spinsels de wereld in zullen werpen!
“De eerste helft van je leven ben je bezig iemand te worden, de tweede helft van je leven ben je bezig te accepteren dat het niet is gelukt” – Schopenhauer.
Het is 20 jaar geleden dat de mannen voor het eerst samen op het podium stonden. Je zou zeggen dat ze elkaar na zo’n tijd goed kennen, maar is dat wel zo? In hun nieuwe cabaretprogramma Hou Dat Vast denken ze elkaar alles te kunnen vertellen, maar of dat nou zo verstandig is...
Confronterend grappig is het in ieder geval wel! Met ontroering als onverwachte bonus. Dat weten ook de bezoekers van hun laatste programma Geloof ons nou maar waarmee Veldhuis & Kemper naast volle zalen en prachtige recensies ook een schitterende nominatie voor de belangrijkste cabaretprijs van Nederland ‘de Poelifinario’ in de wacht sleepten.
U snapt, de mannen hebben maar één wens: Hou dat vast!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★