Het is natuurlijk heel erg wat er afgelopen week is gebeurd. Wie had dit kunnen bedenken? Als er geen beelden van waren zou niemand het geloven. Nog even de gebeurtenissen op een rij. Tijdens de online natuurkunde les met de hele klas in Teams kroop ik IN BEELD naast mijn 15-jarige zoon en gaf hem een knuffel en zeventien natte kussen. Dat waren er veel meer geweest als ik niet halverwege een keiharde klap in m’n gezicht had gekregen en hardhandig uit beeld was geduwd. Een beetje overdreven maar als puber en public door je vader geknuffeld worden is ongeveer net zo erg om als eerste ‘Wie is de Mol’ te moeten verlaten.
Dit laatste gebeurde mijn maatje Veldhuis. Of was ik het zelf nou? Ja, je zou zeggen dat mensen je na twintig jaar duoschap wel een beetje uit elkaar kunnen houden, maar ik las op de site van Shownieuws dat ik het heel jammer vond om als eerste het programma te moeten verlaten. En op Twitter schreef iemand hartverscheurend: “Ah, na een uur is mijn favoriete columnist er alweer uit.” Daar doe je het dan allemaal voor. Bij Nick & Simon snap je nog dat die door elkaar gehaald worden, die zijn allebei bloedmooi, maar bij ons… enfin. Ik deed dus NIET mee aan ‘Wie is de Mol’, ondanks mijn jaarlijkse, ongegeneerde twittersollicitatie. Ze kozen voor Veldhuis en daar ga ik natuurlijk heel volwassen mee om. Nou ja… Eigenlijk snap ik net als de rest van Nederland toch niks van dat spel. Het blijft een soort tikkertje voor grote mensen en er komen steeds allerlei onsmakelijke teksten voorbij als “Ik zit op Remco”. En waarom iedereen na enorm veel ingewikkeld gedoe zo ontzettend blij is met 900 euro in de pot terwijl ze daarvoor met tien deelnemers en twintig man crew naar Tsjechië vliegen om in luxe hotels te verblijven is me ook een raadsel. Dit is natuurlijk allemaal jaloezie dat snapt iedereen. Maar wie legt het even uit aan die presentator van Moltalk die wel de zoon van mevrouw Stemband moet zijn?
Verder zag ik afgelopen week de rausende, blinde, enge massa aan de overkant van de plas en wist niet wat ik moest zeggen. Gelukkig wint het hart het altijd van het woord en werd ik overvallen door een gevoel van vaderlandsliefde voor onze eigen harde kern van anti-regering relschoppers. Wat stonden ze daar schatting met hun potten, pannen en fluitjes aan de overkant van ons water. Als afgelopen week één ding heeft geleerd is het wel; laten we zuinig zijn op onze demonstranten! En dat het kristalhelder is wie de echte mol is natuurlijk. U weet wel, die ene saboteur die mensen tegen elkaar opzet, het collectief ontwricht en altijd voor zichzelf kiest ten koste van anderen om pas helemaal aan het eind zijn ware aard te tonen. Eindelijk zijn we van die mafkuif verlost. Blijft er nog één vraag over: was deze gekte het begin of het eind van iets? Ik kijk - inmiddels op veilige beeldschermafstand - naar mijn zoon die alweer in een online geschiedenisles zit. De docent zegt “En zo komt Trump op een historische manier aan zijn eind.” Wat hoor ik? Verdomd, een paar leerlingen beginnen te applaudiseren. Steeds meer. Mijn zoon klapt mee, online en keihard. Opeens weet ik het zeker: dit was het eind van iets. Op naar betere tijden! Volgens mij zijn we al begonnen.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★