Ergens, in een land ver weg van hier, ligt het beloofde land. En wij, het uitverkoren volk, worden erheen geleid door een woestijn van stilte door Ab Osterhaus. De weg is lang, de reis duurt zeker 40 weken. Schouder aan schouder sjokken we keurig op 1,5 meter afstand richting een wereld waar we weer massaal samen kunnen komen. Om te eten, te zingen, handen te schudden. Zonder mondkapje, zonder desinfectiegel. En we zetten door, want daar achter de berg van 300 miljoen opgestapelde vaccins ligt onze vrijheid.
De grote vraag is, wat gaan we doen als we daar zijn aangekomen? Iedereen heeft zijn eigen voorstelling van dat beloofde land. Sommigen dromen dat het leven er weer is zoals het was. Ze fantaseren over een ouderwetse ochtend in de file. Van het vloeken tijdens het zoeken naar een parkeerplekje in de buurt van hun kantoor. Van uren bijpraten bij de kopieermachine over zaken die niemand echt interesseert. Van hardop balen omdat zij wéér degene zijn die de koffiemachine moeten verversen. En moedeloos over de gang schreeuwen: “Ben ik hier de enige die het lekbakje leegt?!” Ze kunnen niet wachten om dagelijks weer om vijf voor twaalf aan te sluiten in die andere schuifelende rij, de file bij de door Albron gecaterde kantine voor de lunch. En einde dag de hele riedel andersom op weg naar huis. Ze hebben het gemist. De kudde. De gedachteloos kauwende menigte in de winkelstraat. Op de markt. De meubelboulevard. Het kon nergens meer. Oké, in de Ikea maar hoeveel Billy kasten wil je hebben?
Maar er is ook een groep die een ander idee heeft van het beloofde land. Ze denken dat het anders kan. Anders moet. Zij merkten dat ze thuis twee keer zoveel werk deden in drie keer minder tijd. Omdat ze niet werden afgeleid door lulpraatjes over nieuwe schoenen, ouwe exen en intekenlijsten voor de door de werkgever aangeboden workmassage. Omdat ze geen tijd verspilden aan voortgangsvergaderingen ook al was er geen voortgang maar het was nu eenmaal maandag. In hun beloofde land werken mensen met een kantoorbaan straks de helft van de week thuis en de andere helft op kantoor. Je moet toch ergens klagen over thuis. In dat beloofde land komt dus de helft van de vijftig miljoen vierkante meter kantoorruimte die Nederland ‘rijk’ is vrij. En je raadt het nooit, die vijfentwintig miljoen vierkante meter is precies de woningschaarste tot 2050. De files in Nederland nemen voor het eerst niet meer toe (17% in 2019) maar af en omdat de helft van al het fileverkeer woon/werkverkeer is, dalen de files met een kwart. Je raadt het nooit, met die daling voldoen we in één keer aan de strengere stikstofnormen. De boeren en bouw kunnen weer hun gang gaan en er hoeft er geen kilometer snelweg meer bij. Je raadt het nooit, dat levert de komende dertig jaar een besparing op van € 90 miljard. En je raadt het nooit, dat is precies het bedrag dat de overheid extra heeft moeten uitgeven door het hele Coronagezeik. Misschien is het de tijd van het jaar maar dat beloofde land, ik geloof er wel in. Ab, zet de pas er maar in!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★