Een van de mooiste zinnen uit de Nederlandse literatuur is van Arthur Japin: “De dood spoort de levenden aan.” Het zegt precies zoals je je kan voelen na een uitvaart van een bekende. Vanaf nu ga ik het allemaal anders doen, denk je dan. Ik ga vertellen aan de mensen van wie ik hou dat ik dat doe. Ik ga meer sporten. Minder tv kijken. Meer spontane feesten geven. Ik ga die oude vriend bellen waarmee ik woorden heb en het bijleggen. Ik ga die affaire beëindigen. Of juist beginnen. Ik ga een reis maken. Naar het Noorderlicht. Op safari. Een cruise. Ik ga minder op m’n telefoon. Meer de natuur in. Ik ga schilderen. Muziek maken.
Ik ga mijn fotoboeken op orde brengen. Meer in het moment leven, me minder zorgen maken, mediteren, Italiaans leren, op kookcursus, minder werken, vroeger stoppen, verhuizen. Ik ga van haar af. Of van hem. Ik ga minder zeiken. Ik ga een lijst maken wie er niet op mijn uitvaart hoeft te komen. En een Spotifylijst samenstellen met welke muziek ze dan mogen draaien. Nee, moeten. Ik ga een hond nemen. Misschien wel twee. Ik ga meer champagne drinken. Ook op maandag. Ik ga beter zonnebrand smeren. Ik ga stoppen met roken. Nu echt. Ook geen smokkelpeuken meer. Ik ga minder streng zijn. Voor mijn kinderen, voor mijn partner, voor mezelf. Ik ga meer lachen. We moeten meer lachen. De laatste keer dat we dat spelletje deden om elkaar zo lang mogelijk aan te kijken zonder in de lach te schieten hield ze het drie jaar vol.
We gaan meer sexen. Experimenteren. Afwisseling. Ook in bed. En dat dat dan meer betekent dan: zullen we het deze maand een keer aan mijn kant doen? Ik ga meer lezen. Minder koffie drinken. Meer water. Meer naar mijn ouders. Minder naar de kapper. Waarom zo tuttig? Ik ga een paar vriendschappen opzeggen. Mensen die me leegtrekken. Ik ga meer genieten. Waarvan? Van alles! Ook van de tandarts? Als het een lekker ding is wel. Kan mij het schelen. Ik ga me sowieso minder aantrekken van wat anderen van me vinden. Laat ze. Laat me! Die moet ook op mijn muzieklijst. Ik ga meer knuffelen. Minder stressen, ik ga… De dood spoort de levenden aan.
De pest is alleen, het went. Er gaan elke dag mensen dood. Alleen in Nederland al 170.000 per jaar, 3.250 per week, 19 per uur. Hoe ouder je wordt, hoe meer mensen je verliest. En hoe korter de tijd tussen je goede voornemens en het verbreken ervan duurt. Op je twintigste duurt het nog een maand. Op je vijftigste sta je de volgende dag alweer te godverren in de supermarkt omdat ze jouw sigaretten niet meer hebben en je nu in tijdnood komt voor die afspraak met die eikel waar je geen zin in hebt. Dus verzint de dood telkens weer iets nieuws. Om je erbij te houden. Wakker te schudden. Aan te sporen. Afgelopen week dook ie op in Turkije en Syrië. Onbeschrijfelijk. Getallen glijden langs me heen.
Maar dat ene beeld van die vader die de hand van zijn dochter onder het puin blijft vasthouden… Dat spoort me aan. Niet tot alle onzin hierboven. Wel om midden in de nacht naar de kamer van mijn zoon te sluipen, stiekem z’n hand te pakken en naar hem te kijken tot ie wakker wordt. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hand in hand.
Richard Kemper
Vanaf 2024 gaan we weer werken aan een nieuw programma! We weten nog niet wat het wordt, met wie of waarover het zal gaan. Alleen dat we er allebei zijn staat vast. Heerlijk als alles nog open ligt!
Vanaf april t/m juni 2024 spelen we in een beperkt aantal zalen werkvoorstellingen waarbij we onze eerste spinsels de wereld in zullen werpen!
“De eerste helft van je leven ben je bezig iemand te worden, de tweede helft van je leven ben je bezig te accepteren dat het niet is gelukt” – Schopenhauer.
Het is 20 jaar geleden dat de mannen voor het eerst samen op het podium stonden. Je zou zeggen dat ze elkaar na zo’n tijd goed kennen, maar is dat wel zo? In hun nieuwe cabaretprogramma Hou Dat Vast denken ze elkaar alles te kunnen vertellen, maar of dat nou zo verstandig is...
Confronterend grappig is het in ieder geval wel! Met ontroering als onverwachte bonus. Dat weten ook de bezoekers van hun laatste programma Geloof ons nou maar waarmee Veldhuis & Kemper naast volle zalen en prachtige recensies ook een schitterende nominatie voor de belangrijkste cabaretprijs van Nederland ‘de Poelifinario’ in de wacht sleepten.
U snapt, de mannen hebben maar één wens: Hou dat vast!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★