Ik had nog spierpijn in mijn billen van het samenknijpen de avond ervoor. Zouden de theaters open blijven of kregen ze nu echt de nekslag? Ik keek de persconferentie een uur voor aanvang van onze voorstelling in de artiestenfoyer in Weert. In Limburg voelt alles magischer dus het leek opeens helemaal niet gek om met een kleine blik naar boven in stilte te prevelen “Als we mogen blijven spelen zal ik me nóg beter gedragen”. Dat daar weinig voor nodig is weten hij/zij en ik onderling wel. En ja hoor, de theaters bleven open! We speelden als twee uitgelaten kinderen en het publiek deed mee.
Vrolijk als Jodokus Kwak stortte ik me de volgende dag op allerlei huiselijke k-klussen waar ik al weken tegenop zag. Bladblazen, tuinmeubelen inpakken, lege flessen wegbrengen, winterbanden wisselen. Ik had er precies drie uur voor en dat ging ik nét redden. Terwijl de bladblazer tekeer ging als Wybren van Haga tegen Hugo de Jonge stond Han ineens naast me. Han is mijn buurman, 86 jaar maar met de geest van een jonge gymnasiast en zo fit als Rico. Behalve nu. Han had net een aanrijding gehad. Een of andere ploert in een protserige SUV hield op een bosweggetje zijn groot licht aan waardoor Han totaal gedesoriënteerd het waarschuwingshek én de bewegwijzering ramde. De eikel had niet eens wat in de gaten gehad en reed gewoon door. Dat Han weer uitstapte als Verstappen na zijn crash op Silverstone mag een godswonder heten.
Hij had er alleen twee blauwe ogen aan overgehouden en die keken me nu vragend aan. Ik voelde nattigheid. Han’s auto was total loss en ik had al een paar keer geroepen “Als ik iets kan doen?” Daar kwam ie nu op terug. Er was een boek voor hem bezorgd bij de bibliotheek. De bibliotheek? Dat klinkt als een telefooncel of een ANWB paal. Niet voor Han. Of we dat boek even konden halen. Ah nee…. dit kwam écht heel slecht uit. “Wat is dat voor boek?” vroeg ik alsof het me aan ging. “Een boek over tin.” Over wat? “Ik heb veel tin en in dit boek kan ik zien waar dat vandaan komt.” Van alle dingen die tussen mij en mijn to do lijstje konden komen was een boek over tin echt de aller-onbelangrijkste. “Nee sorry Han, dat red ik echt niet.” Han keek me roerloos aan. “Oké, dan houdt het op” zei hij. Ja, sorry hoor. Ik stortte me weer op de herfstbladeren.
Rotgevoel. Ik zag mezelf van boven: een iets te zware oetlul van vijftig, druk in de weer met zijn Aerdenhoutse penisverlenger (de bladblazer) die een opgeruimde tuin belangrijker vond dan zijn gewonde buurman. Ik dacht aan mijn belofte in Weert. “Arrrgrhhhh!!!!! Oké Han, dan gaan we NU!” riep ik geïrriteerd. Han had z’n jas al aan. Het werd een helse rit door Haarlem waar álles opeens eenrichtingsverkeer is, van welke kant je ook komt. Twee uur later waren we terug. Tot zover het winterklaar maken van de tuin, maar het was de moeite waard. Nu kon ik tenminste een speech houden voor mijn zoon waarin ik zelf uiteraard als lichtend voorbeeld van onbaatzuchtigheid zou dienen. Ik belde snel nog even aan bij Han om laatste een complimentje te vissen. “Geniet je een beetje van je boek Han?” Han schudde nee. “Het is de verkeerde, deze gaat over brons.” Dit meen je niet! Ik hou me goed. Vlak voordat Han de deur weer dichtdoet zegt ie “Oh en Richard, wil je voortaan je groot licht even uitdoen op zo’n bosweggetje?” Hij geeft me een blauwe knipoog en draait om. God is een grapjas.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★