De zon brengt het mooiste van de mensheid naar buiten. Of beter gezegd, de straat op! Flanellen jurkjes zwieren langs gebruinde lijven die, terwijl ze hun witte tanden bloot lachen, op hun bakfiets hun zoet spelend kroost lieve woordjes toelispelen op weg naar vers roomijs en verfrissende smoothies. En als u deze zin nog eens leest terwijl u op de achtergrond “Sitting on the dock of het bay” van Otis Redding opzet, ziet het er in uw hoofd nog mooier uit. Totdat er rechts keihard een oude man voorbij fietst die begint te bellen en heel hard schreeuwt “HALLO!!!! LINKS BLIJVEN!!!” De flanellen jurkjes schrikken zich lam en kinderen happen naar adem van de schrik. Wat is dat toch met oudere mensen?
Want naast al die frisse moeders en opgeruimde jonge vaders, mogen ook zij weer naar buiten; de ouderen, de omroep Max-leden, de Geheugentrainer-kijkers. Ze steken onverwacht de straat over op hun stevige bruine sandalen met bordeaux rode sokken en zwaaien hun weelderige kipfilets onder hun overjarige vrouwenarmen vrij de wereld in. Ik besef, dit stukje gaat verkeerd vallen bij het oudere lezersgedeelte. Maar ouderen zijn gewoon niet zo leuk op straat. Mocht u zelf een oudere zijn, dan bent u natuurlijk de uitzondering. Maar die andere ouderen zijn in het verkeer vaak onaardig. Als je ergens moet invoegen is het nooit een oudere die je ertussen laat. Met verbeten gezicht kijken ze strak voor zich uit en doen net of ze je niet zien. Of ze kijken juist wel maar trekken een kop waarmee ze willen zeggen, “Had je maar eerder moeten bedenken, ìk heb haast”. Terwijl we allemaal weten, ze hebben geen haast! Maar zij willen gezien worden en we moeten niet denken dat we belangrijker zijn omdat we jonger zijn. Neem de supermarkt, als je samen aankomt bij de kassa en zo’n dino ziet dat er 2 lieve kinderen aan je been hangen en een zeikende vrouw aan de telefoon – sorry, dat moet natuurlijk zijn: 2 zeikende kinderen aan je been en een lieve vrouw aan de telefoon - dan zullen ze nooit zeggen zeggen “Ga jij maar even voor”. Nee hoor, hun pot appelmoes en pak bloem zijn mìnstens zo belangrijk als jouw 2 karren weekvoorraad, inclusief smeltende waterijsjes. Nader je een zebrapad, dan lijkt het wel of ze wachten tot je vlakbij bent om pas dan heel opzichtig over te steken zònder te kijken. Alsof ze willen zeggen, “Je kan hier wel een beetje belangrijk gaan zitten doen, maar het is mijn récht om over te steken en dat doe ik wanneer ík dat wil”. Ik dacht altijd dat ouder worden gepaard ging met een zekere mildheid. Maar mildheid kost blijkbaar teveel tijd. Als je nog maar een paar jaar hebt, is het zonde om die te besteden aan het voor laten gaan van anderen. Dat doe je maar als je jong bent. Misschien, is het ze ook niet te verwijten. Ouderen moeten dan wel nergens naartoe, ze hebben toch haast. Om er nog alles uit te halen. Om eigen baas te zijn over hún tijd. En eigenlijk snap ik dat dan weer heel goed. Daarom laat ik elke oudere, altijd en overal voor. Het lukt alleen niet. Waar ik ook kom, ze laten mij steeds voor! “Heb ik zo’n ouwe kop gekregen?” vroeg ik me stilletjes af. “Nee schat” antwoorde mijn vrouw alsof ze gedachten kan lezen “Maar het is wel tijd voor andere sokken”.
Tot in het theater!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★