Van de week stond er politie voor de deur. Ik draaide iets te hard Michael Jackson. Kan niet meer. Jarenlang was ie voor veel mensen al een ‘Guilty Pleasure’ maar nu met de nadruk op Guilty. Michael zelf was ook fan van dit begrip, maar dan vooral van het Pleasure-deel. De wereld is in shock. Terecht. En verrassend tegelijk. Want nu opeens verbaasd zijn dat Wacko Jacko ze niet helemaal op een rijtje had, voelt toch een beetje als na het (uit)lekken van de borstimplantaten van Connie Breukhoven roepen: “Wááát? Had die iets aan zichzelf laten doen dan?!” Of na een aanslag op Geert Wilders vragen “Huh? Was hij tegen moslims?” Of na de volgende verkiezingen scanderen “Ik dacht dat Thierry Baudet een hele redelijke kerel was!”
Michael was geniaal en gek tegelijk. Een combinatie die vaker voorkomt. Als je in een zuurstoftank slaapt, je elke avond 3 minuten je adem inhoudt in een bak Glorix, je baby over een balkon heen en weer slingert, je uitgaat met een aap en jezelf laat verbouwen tot een laaf die in Efteling niet op zou vallen, heb je genoeg hints gegeven dat je niet helemaal 100% bent. Voor iedereen die toen nog twijfelde, de pornografische verzameling foto’s en boeken die in 2003 al bij hem thuis werd gevonden had een belletje moeten laten rinkelen. Maar we wilden er niet aan, want Michael was geniaal. Zijn muziek behoort tot de beste ter wereld. Hij veranderde muziekgenres. Zette de danswereld op zijn kop. Zelfs de filmindustrie werd beïnvloed door deze rare kwast. Als je iemand zo bewondert, wil je niet stilstaan bij z’n eigen kwast. We hebben namelijk hokjes in ons hoofd. Dat houdt de boel een beetje overzichtelijk. Handig, want het leven is al ingewikkeld genoeg. Dat weet iedereen die net een draadloze thermostaat heeft geïnstalleerd. Om dan ook steeds te moeten bedenken dat iemand naast het hokje “Gaaf & Held” óók in het hokje “Ziek & Goor” kan zitten, is wel erg veel werk.
Dus om het dan toch te laten kloppen heeft de grachtengordel (ja die bestaat, ze wonen alleen in West) het hokje ‘Guilty Pleasure’ uitgevonden. André Hazes zat er ook in. De man en zijn levenstijl vonden ze niks, maar zijn muziek wel lekker. Ik heb dat hokje altijd stom gevonden. Gewoon genieten van muziek, zonder iets te vinden van de mens of geschiedenis erachter mag kennelijk niet. Alsof iedereen met een Volkswagen zich nog elke dag door het verkeer moeten “Sorry!”-en en Telegraaf abonnees elke ochtend als ze hun krantje uit de bus halen heel hard “Ich habe es niet gewusst” moeten schreeuwen . De enige die zich Guilty had moeten voelen was Michael. En de ouders die hun tieners zonder toezicht een paar weken met Jackon’s vliegende bolderkar op stap stuurde natuurlijk. Wat een gekken. Dan kunnen wij het verder gewoon weer op de Pleasure van zijn muziek houden. Ik zet nog maar eens een liedje op. Ik denk ‘Dangerous’. Of ‘Bad’. Of ‘Thriller’.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★