Wat waren we blij met het nieuws over Frank Masmeijer! Eindelijk een goede reden om ons even niet druk te hoeven maken over het klimaat dat ons onverbiddelijk uit de corrigerende onderbroek laat zweten, de vervelende oorlog in Oekraïne die steeds met storende beelden dat vrolijke gevoel dat de winnaar van de Tour uit een Nederlandse ploeg komt verpest of op handen zijnde pandemieën, voedseltekorten, vluchtelingenstromen en goedmaak huwelijken tussen BN-ers. Er was namelijk iets veel belangrijkers aan de hand: de presentator van Dinges kwam vrij!
Onze koning heeft gratie verleend aan de ooit de meest veelbelovende quizmaster van het land. Oké, in werkelijkheid heeft de minister gewoon een papiertje onder z’n neus geschoven dat ie moest tekenen maar het is zo’n romantisch beeld, Willem-Alexander die hoogspersoonlijk de celdeur in Nieuwegein open gooit en roept “Run Frank Run!”
Ik had het helemaal begrepen als Willem het zelf had besloten (als ie dat had gemogen). Dat ie op een sombere maandagochtend na zijn pilatesles werd bevangen door een combinatie van penopauze en existentialisme en dacht “Wat doe ik hier eigenlijk?” Dat ie in de spiegel keek en tot zijn schrik weinig verschil meer zag tussen zichzelf en Johan Vlemmix. “We trekken allebei regelmatig rare kleren aan, niemand neemt ons nog serieus en als we zelf iets beslissen pakt dat meestal verkeerd uit.” Maar dat ie zich toen realiseerde dat Vlemmix nog iets van een eigen leven heeft en dacht: “Ik mag mijn eigen vakantieplanning niet eens maken, ik mag niet bepalen met wie ik gearmd op de foto ga, geen feestje voor mijn dochter organiseren in de tuin, niet zelf weten wie ik wanneer de hand schud, welk bootje ik koop, waar ik een tweede huis laat bouwen of welke diertjes ik afschiet… Ik mag niks. Fuck it, ik ga iets voor mezelf doen!” En dat ie als koning van 55 jaar toen twee keuzes had: kitelessen of gratie verlenen. Hij koos voor het laatste. Gelukkig maar voor de dolfijnen langs de kust. En voor Frank dus.
Maar wat kunnen we daar met z’n allen slecht tegen zeg. We zijn onthutst, verbijsterd, ‘pissed’! Dat zegt wat over ons. We voelen ons kwaad gedaan. Alsof Willem Alexander hoogstpersoonlijk anderhalf jaar van ons eigen leven afhaalt. Terwijl je ook zou kunnen zeggen: Frank’s straf in Nederland zou zeven-en-een-half jaar zijn geweest, die heeft hij er ruimschoots op zitten in België onder aanzienlijk slechtere omstandigheden, hij heeft zijn lesje wel geleerd. De laatste anderhalf jaar op kosten van ons allemaal voegt niet veel toe, laat gaan die sukkel. Maar we trekken het niet. Het voelt oneerlijk, we voelen ons tekort gedaan. Alsof ons iets afgenomen wordt. Wraak, genoegdoening en leedvermaak bijvoorbeeld.
Wat is het toch dat we ons vaak goed lijken te voelen bij de ondergang van een ander? Het heeft iets middeleeuws. Op het schavot moeten ze, publiekelijk opgehangen, door vieren gedeeld. We vervloeken de fraudeur die na zijn straf nog geld heeft om boodschappen te doen. We kotsen op de gevallen muzikant die anoniem nog een paar centen probeert te verdienen met pianospelen op een feestje. We spreken schande over degenen die zijn of haar vreemdgaande partner weer in de armen sluiten. Het is allemaal zo klein.
Want we roepen wel dat we bang zijn dat de wereld op deze manier naar de klote gaat maar we zijn vooral bang voor iets anders. Als de straf, de schande en de totale buitensluiting wegvalt na een slechte daad, wat weerhoudt ons er dan nog van om hetzelfde te doen? Zo zegt de woede over de vrijlating van Frank en de verbijstering over Tanja, Monique en Yolanthe die Charly, André en Wesley vergeven misschien wel meer over onszelf dan we willen toegeven. Ja, we zijn inderdaad bang. Maar vooral voor onszelf.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★