Toch nog even over de stakende onderwijzers. Iedereen met gezond verstand is het natuurlijk 100% met ze eens. Onze onderwijzers zijn de ruggegraat van de ontwikkeling van onze kinderen en daarmee van de toekomst van ons land. Kort gezegd; als zij het verkloten, hebben we over 15 jaar met z’n allen een gigantisch probleem. Ze zouden wat mij betreft net zoveel moeten verdienen als een chirurg, een piloot of de eerste de beste net afgestudeerde organisatie-consultant die voor elke oplossing wel een probleem weet.
Ik hoorde dan ook gelukkig maar één kritisch geluid aan het schoolhek. Maar die was van zo’n domme moeder dat die niet telde. Ik had ‘r al eens horen verzuchten: “Hoezo, steeds overal windmolens erbij in Nederland? Het waait al zo hard…” Heeft u een beetje een indruk. Ga voor de lol eens een dagje meedraaien in een gemiddeld klasje van 30 kindjes anno 2017 waaronder 7 Pluskindjes, 6 kindjes met adhd, 3 met add, 5 met discalculie, 8 “met een rugzakje” en natuurlijk alle 30 dislectisch. Als u het rond de lunch nog steeds onterecht vindt dat leraren staken, dan bent u gezakt. Maar even over de staking zelf… Dat was toch ooit een middel dat werknemers in uiterste nood aangrijpen om de boel eens heftig te ontregelen en te laten zien dat het écht menes is? Dat als de werkgever niet snel over de brug komt, alles in het honderd loopt? Zo herinner ik me de beelden van vroeger. Nederland stond letterlijk stil want het NS personeel staakte. Of je werd als kind gewoon onaangekondigd naar huis gestuurd van school. En dat hielden ze net zo lang vol tot ze hun zin kregen. Ik herinner me grimmige gezichten. Demonstraties. Veel shag. Snorren. Boze mensen. Zelfs ME. En nu? Het leek wel een feestdag. De staking was ruim vantevoren aangekondigd. Ouders namen een vrolijk dagje vrij en doken met hun kroost de bios in. Alleen Pathé al verdertienvoudigde de normale omzet op deze weekdag. Leraren gingen uitgedosd met boa’s richting Den Haag. Daar was een feestprogramma met optredens van topactiviste Imca Marina en sociaal voorvechtster Corry Konings. Ik zag op Facebook juichende selfies van hossende leraren en het bijschrift: “Topdag: volgend jaar weer!” En de volgende dag op tijd met z’n allen weer netjes aan het werk. Dit is toch geen staking! Volgens het Europees Sociaal Handvest mag iedereen “gezamelijk staken met het doel de werkgever te treffen”. Treffen? De werkgever was alleen maar blij! Die hoeft volgens datzelfde Handvest deze dag namelijk geen loon te betalen. En ik zie de andere kant door deze “keiharde acties” ook nog niet 1-2-3 zitten te sidderen aan de onderhandelingstafel. ’s Avonds deel ik mijn verbazing over zoveel knulligheid aan de eettafel en vraag of de jongste even wil afruimen. Hij lacht en zegt: “Helaas, ik staak” en loopt van tafel. “Terugkomen!” roep ik. Hij ontbrandt in een activistische hymne “Ons zakgeld is te laf, dus we ruimen niet af!”. Ik roep hem na: “Dan ben je ontslagen!”. Hij steekt zijn hoofd nog even om de hoek. “Volgens het Europees Sociaal Handvest mag je stakende werknemers niet ontslaan Pap. Welterusten!” Zie je, school is onmisbaar.
Tot in het theater!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★