Ik voel me gedwongen om hier een taboe te doorbreken. Op voorhand mijn excuses maar het is even niet anders. Ik krijg ‘m namelijk momenteel niet hard genoeg. Als ik wat probeer blijft het een beetje slap allemaal. Alsof ie uit staat. Op mute. M’n vrouw vind het allemaal wel even prima, een tijdje zonder dat gezeur aan haar hoofd, maar ik vind het heel erg. Ik heb momenteel gewoon even geen stevige, harde mening. Ja ik schrik er zelf ook van. Zit ik ineens op de reservebank bij ’s land nationale sport!? Een keiharde mening hebben. Maar ik zit er bij en kijk ernaar…
Ik denk dat ik murw ben. Meningmurw. Bestaat dat? Meningmurw van de felheid waarmee iedereen er ingaat. Direct aangifte doen tegen een minister die vind dat je partij verder gaat dan de PVV. Die vervolgens een foto van die minister twittert met de tekst: “zo ziet haat er dus uit”. Grote woorden. Wel verfrissend trouwens: de PVV twittert een foto van ‘de haat’: een blonde vrouw met blauwe ogen met een naam als een sprookjesfiguur van Astrid Lindgren. “De wonderlijke avonturen van Kasja Ollongren”. Maar goed, waar was ik. Het is met het gestrekte been er in. Oproepen tot boycots omdat iemand een slechte smaak heeft. En een slechte pruik. Direct de roodste kaart trekken. Ik implodeer dan. En zit me op de reservebank af te vragen of er ook maar één kijker is (man, vrouw, transgender, hermafrodiet, hetero, homo of bisexueel) die dan ook maar een schaamhaartje van Gijps denkbeelden serieus neemt? De man is zeker een parttime grappenmaker met een bedenkelijk cv, maar toch geen opiniemaker? Althans, niet van een opinie die z’n kijkers eerst nog níet hadden. En op wie hem altijd al een slechte leerling van Gordon vond hebben z’n woorden sowieso geen effect. Hoezo dan een boycot? Ook niet geheel genderneutraal trouwens hè, zo’n BOYcot… Maar ok. Tegelijkertijd denk ik dat de boycotoproepers ook een punt hebben. Gekmakend dit, geen harde mening hebben! Of Baudet een racist is? Ik weet het niet. Een narcist, mag dat ook? En ik weet ook al niet wat ik van “donordwang” vind. Ik denk alleen maar: niet geven = niet krijgen. Punt. Of Rusland de schuld van alles is? Weet ik ook niet! Ik denk alleen “Pochemu Rossii?” (Hoezo Rusland?) Zolang alle banken van dit land platgelegd kunnen worden door een puisterige, 18 jarige Hollandse snotneus hebben we Rusland helemaal niet nodig om ons aangevallen te voelen. Dat kunnen we prima zelf. Of de Luizenmoeder geniaal of een parade van clichés is? Ik weet het gewoon niet!! Ik zit op de reservemeningbank. Hard en ongenuanceerd, het lukt niet. Ja, behalve dan dat als je tegen een mogelijk deels wat achterhaalde kindertraditie bent, en je daarom een moordaanslag wel een goed idee vindt, dat je dan knetter- en knettergek bent. Maar ja, dat is dan weer geen mening, maar een feit.
Tot in het theater,
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★