Columns

Heeft u ook zo genoten van alle foto’s van geslaagde examenleerlingen op Facebook en Instagram? Volgens mij hebben ze afgesproken hoe ze gefotografeerd willen worden. Vooral jongens hebben een uniforme look. Nederlandse vlag om de schouders, fles champagne in de hand of aan de mond en lachen, zo breed mogelijk. En oh ja, als het even kan vanaf een balkon. De meisjes sprongen vooral in de lucht. Wonderlijk, ik had de memo even gemist maar mijn zoon had hem duidelijk wel gekregen. 

Of ik blij voor hem ben? Natuurlijk, maar ook voor mezelf. Wat een stressgedoe. Toen ikzelf ooit slaagde mocht ik mijn vader bij hoge uitzondering op z’n werk bellen. Dat was al heel wat. Hij zat uiteraard in een vergadering. “Dat komt dan vanavond wel” zei m’n moeder en stuurde me op de fiets naar het dorp voor tompoucen. Nu zitten ouders de hele dag aan hun kind geplakt met hun mobiele telefoon in de aanslag om hét telefoontje van school te filmen. En erna snel de supermarkt in voor de ‘spontane’ borrel. 

Ik werd dit jaar vooral vrolijk van die paar ouders en kinderen die de moed hadden om gezellig naast een lege vlaggenstok te staan en erbij te zetten “Helaas, gezakt! Volgend jaar pakken we hem!” Als je er zo naar kunt kijken, dan ben je leuk. Alles beter dan die gefrustreerde vader die uit onmacht een foto van zijn gezakte zoon postte met als onderschrift “Die van mij is stuk.” Het is ook wel een harde overgang zo ineens, ook voor de ouders. Jarenlang zijn we gewend dat onze kinderen alles halen en zijn ze allemaal kampioen. Er is toch geen kind dat ooit zakt voor zijn veterstrik-, zwem- of verkeersdiploma? Als ze meedoen aan de avondvierdaagse tillen we ze desnoods over de finish en bij het toneelstuk op school heeft iedereen de hoofdrol. 

We geven onze kinderen daarmee een totaal vertekend beeld van het leven. Want dat bestaat natuurlijk vooral uit zakken. Welk huwelijk verloopt nou rimpelloos? Iedereen die getrouwd is weet; een huwelijk is vooral samen problemen oplossen (die je in je eentje niet zou hebben, maar dat terzijde). En ben je net geslaagd in het vinden van je vrijstaande droomhuis, plannen ze er een asielopvang naast. Zit je met je vrienden van je afvalclubje in de groepsapp “Dit wordt onze zomer”, kan je dat half juni al veranderen in “Volgend jaar wordt onze zomer!”. En kon je ooit nog een vlaggenstok omver pissen, op een dag denk je opeens “Ben ik nou aan het nadruppelen of is dit nog plassen?” 

Alles wordt minder, alles valt tegen. Daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen. We helpen onze juweeltjes meer met af en toe een goede tegenvaller opwerpen, dan altijd maar zeker weten dat ze nog profvoetballer kunnen worden. Als je maar wil! Of zangeres. Of politicus. Oké, dat laatste lukt meestal nog wel. Bottom line; het succes van dingen meten we af aan de verwachtingen die we er vooraf van hebben. Hoe eerder we gewend zijn dat dingen soms tegenvallen, hoe soepeler we daar later mee omgaan. En dat zijn natuurlijk degenen die ’t verste komen. Of op z'n minst het gelukkigst worden. 

Ik wens alle in één keer geslaagden daarom veel sterkte in hun verdere leven. Hopelijk nemen de gezakten ze een beetje op sleeptouw. Want de laatsten zullen de eersten zijn. Dat weet ik dan weer zeker.  

Richard Kemper