Vielen we vorige week nog en masse verontwaardigd achterover van zoveel achterbaks gekonkel, deze week trekt de mist langzaam op en kunnen we de puinhopen op het Binnenhof overzien. Detail, ik zie geen puinhopen. Ik zie eigenlijk niks anders dan we altijd al zagen. Keurige dames en heren die elkaar voor de interruptiemicrofoon naar het leven staan (“U bent het slechtste wat Nederland is overkomen… Wegwezen!”) en tien minuten later buiten het zicht van de camera’s in de bedrijfskantine bij een broodje kroket gemoedelijk vragen “En, hoe is het verder?” De mensen willen nu eenmaal brood en spelen.
En wij? We weten heus wel dat dit zo werkt. We weten dat er in de rookkamer meer wordt geregeld dan in De Tweede Kamer, zoals bij ieder bedrijf, voetbalvereniging of VVE. Maar we willen die coulissen helemaal niet zien. Laat ons in de waan! De collectieve verontwaardiging van kamerleden, pers en moraalridders vind ik hypocrieter dan het aftasten van wie met wie op welke plek als we dit of dat. Vrij filsosoferend. Hardop denkend. Ik zou bijna zeggen: ‘verkennend’. Velen reageren alsof het totaal nieuw is dat het zo werkt. Maar voor iedereen in Den Haag is het al decennia een bewezen model. Er gaan zelfs stemmen op om alle formatiegesprekken elke keer na afloop openbaar te maken en ons allemaal mee te nemen ‘in het proces’. Alsjeblieft niet! Vermoei ons er niet mee, we willen het allemaal niet weten! We weten van zoveel dingen al precies hoe het werkt maar geloven toch liever iets anders. Omdat dat nu eenmaal leuker is. Het is een concept waar we ons leven mee doorkomen.
Iedereen weet dat er twee momenten zijn waarop mannen en vrouwen elkaar niet begrijpen. Voor het huwelijk. En erna. Maar we willen het niet weten. We willen geloven dat het na het ja-woord alleen maar hemels wordt. Niemand die een poster ziet van een zwoel kijkende vrouw in de etalage van de Hünkemoller wil weten dat ze tijdens het maken van die foto dacht “Jezus, wat snijdt die beugel-BH in mijn rug!” Laat ons in de waan. Als we sushi bestellen willen we niet denken aan de Bulgaar die dat met een lange baard en roos op z’n schouders twee dagen ervoor ergens in een loods op een industrieterrein heeft staan rollen en pletten. En wie gelooft nog dat het spectaculaire thuis-hars-setje er ook echt voor zorgt dat je drie maanden glad blijft? Elke vrouw weet dat je er meestal na een week alweer een houten tafeltje mee kan schuren. Als we een compliment krijgen over hoe mooi ons pasgeboren babietje is, weten we heus wel dat niet iedereen dat meent. Ik meende het zelf niet eens! Ik dacht, huh, de placenta komt toch altijd als laatste? Maar dat was hem al! We willen die paar uur dat de baby nog even glad moet trekken zo snel mogelijk vergeten en maken onszelf wijs dat hij er zo puntgaaf uitkwam. We willen de truc van Hans Klok niet kennen, we willen niet horen dat Milli Vanilli playbackte en niet zien hoe Vanessa zich opmaakt. Alsjeblieft.
We kijken nu eenmaal liever niet in de coulissen van het leven. Zodat we even kunnen geloven dat wat we op het toneel zien echt is. Een democratie bijvoorbeeld waar niemand met elkaar praat als er geen camera bij is en die alleen met spontane treffende onliners op het scherpst van de snede wordt bevochten. Laat ons in die waan. Dan kunnen de ambtenaren het ondertussen onderling regelen.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★