Ik wens u voor 2020 Luiheid, Pessimisme en Middelmatigheid! Ik weet zeker dat het u goed zal doen. Neem luiheid. Ik weet niet hoe u bent opgevoed, maar hard werken is gezond en in de tijd die overblijft moet je alles uit het leven halen. Toch? Dus buitelen we over elkaar heen met stedentrips, vriendinnenavonden, hardloopclinics, themafeesten, karaoke-avonden, cursussen, stappen tellen, vlogs, shoppen, kinderuitjes, borrels, Netflixen, Intagrammen, Facebooken en slapen. Als doorgedraaide hamsters hebben we één lijfkreet: bezig blijven! Terwijl we ongeveer 20 keer zoveel signalen en ervaringen binnen krijgen dan 30 jaar geleden geven we onszelf 10 keer minder tijd om deze te ‘processen’.
We proppen onszelf zo vol met zakelijke en sociale activiteiten dat we volgens neurowetenschappers constant ergens in de voorkant van ons hersenen zweven, die daardoor overbelast raken. Vandaar de enorme toename mensen die even op zwart gaan. Terwijl de vragen waar het allemaal om draait (daar is vriend en vijand het wel over eens) juist in de wat diepere lagen zitten. Besteed ik voldoende tijd aan de juiste vrienden? Geef ik voldoende om en aan mijn relatie? Doe ik wat ik wil en wil ik wat ik doe? Dat soort onderwerpjes. Hoe je daar komt? Luiheid! Staren naar de lucht. Liggen op een bankje. Zitten op een stoel. Dat ziet eruit als niksen, maar is hard werk. Zeker in een tijd waarin degene aan de telefoon in een business lounge op een luchthaven in Shangai meer bewondering oogst dan de lanterfantende wandelaar op weg naar niks. Een uur per dag achter ons schild van drukte vandaan komen en totale luiheid is het advies. Zo schijn je onbewust ook nog eens zwanger te kunnen worden van grote ideeën die je leven een echte wending geven in plaats van de volgende netwerkborrel.
Mijn volgende beste wens: Pessimisme! Mijn tijdlijn knalde uit elkaar van iedereen die mij een spetterend, inspirerend, succesvol, meeslepend, betoverend 2020 wenst. Dat kan alleen maar tegenvallen. Ik weet zeker dat er dit jaar weer ettelijke onverwachte uitgaven zijn, ik romantisch bedoelde avondjes in mijn eentje op de bank met mijn arm om een zak borrelnootjes eindig en eindeloos veel in de hondenkak ga staan en daar pas achter kom als ik eerst door het hele huis ben gelopen omdat ik mijn sleutels kwijt ben. ‘Pessimisme is het beste medicijn tegen teleurstellingen’ las ik ergens. En u nu ook. Wat minder hondenkak is al een hele mooie wens. Ten slotte: Middelmatigheid! Geluksonderzoek wijst keer op keer uit dat de gemiddelste mensen het gelukkigst zijn. Toch houden we onze kinderen (en onszelf) voor de gek door te roepen dat “Iedereen ergens heel goed in is”. Dat is niet zo. De meeste mensen zijn nergens heel goed in. En dat is maar goed ook. Want uitblinkers hebben volgens onderzoek de grootste kans op despressies, verslaving en burn outs. Waarom posten we dus nooit eens een foto van een struikelend zoontje op weg naar zijn eigen goal, een vallende dochter uit de skilift en een voor en na foto van ontbloot bovenlijf vol kwabben met als bijschrift, “Maagband verwijderd, +35kg!” Oké, dat is ook niet gemiddeld maar het brengt alle plaatjes van winnende selectieteams, ‘voeten-op-een-tropisch-strandbedje’ en ouders die soepel filmend achter kinderen aan skieën (en daarmee meteen even laten zien hoe goed zij zelf kunnen skieën) weer een beetje in evenwicht. Kortom: de beste wensen dus: Luiheid, Pessimisme en Middelmatigheid. Grote kans dat u dan over een jaar zegt, “Nou, dat 2020 viel lang niet tegen!” Misschien had u ze helemaal niet nodig trouwens, bedankt dat ik ze dan nog even mocht herhalen. Voor mezelf.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★