Weet iemand nog wat Twitter is? Ooit hét nieuwe medium waarin iedereen met iedereen zou ‘connecten’ en waar een volwassen uitwisseling van inzichten en kennis plaats zou vinden. Nu is het een bonte verzamelplaats voor politici en journalisten en iedereen die iets negatiefs vindt. Afgelopen week zag ik dat er een driftige discussie werd gevoerd met onze naam, Veldhuis & Kemper, in de ‘mentions’. Toch even kijken.
Monique start met het bericht dat ze na anderhalf jaar zin heeft om naar het theater te gaan maar niet meewerkt aan de coronapas. Met ‘pijn in het hart’ stuurt ze kaartjes voor onze voorstelling retour. Ze sluit af met de opbeurende woorden #ikdoenietmee. Ene Sander reageert met de suggestie dat Monique zich toch kan laten testen als ze zich niet wil laten vaccineren? Daar vind Kaatje weer wat van. Zij zegt dat iedereen die een coronapas neemt om ons te zien een ‘collaborateur’ is. Even voor de jongeren: dat is iemand die samenwerkt met de vijand, in de oorlog werd de term ook gebruikt voor NSB-ers.
Een aantal mensen neemt het voor ons op en dat nodigt anderen weer uit om ons er juist op te wijzen dat we onze ‘rug recht moeten houden’. Op deze manier houden we ‘het hele circus aan de praat’. We moeten een voorbeeld nemen aan collega’s zoals Guido Weijers. De discussie gaat nog even door, ook anderen willen kaartjes retour sturen en zij worden door weer anderen succes gewenst met ‘hun ongecontroleerde leven’.
Ik zit erbij, kijk ernaar en word er enorm droevig van. Wat is er in godsnaam aan de hand? Ik ging dit vak in om mensen te laten lachen en te ontroeren, maar opeens sta ik aan ‘een kant’. Hoor ik bij ‘de vijand’ en zijn onze bezoekers ‘collaborateurs’. Ik zie het zo. Ik ben enorm blij met de coronacheck in het theater. In maart 2020 speelden wij de laatste try out voorstelling in een klein theater in Elst. Een week later meldde dagblad De Gelderlander dat er na onze voorstelling 15 mensen Corona hadden opgelopen en er inmiddels twee bezoekers waren overleden. Moet ik iemand uitleggen hoe het voelt om dat te lezen? Ik kwam plezier brengen in Elst… Ook na anderhalf jaar is dit nog steeds een onbeschrijfelijk rotgevoel en dan zeg ik het netjes.
Aangezien een vaccinatie, test of herstelbewijs op dit moment de enige, op grote schaal uitvoerbare manier is om zo zeker mogelijk te weten dat iedereen in de zaal zo weinig mogelijk gevaar voor elkaar oplevert, sta ik 100% achter de check. Dat is mijn verantwoordelijkheid naar ons publiek. Als je naar ons komt kijken, mag je verwachten dat wij er alles aan doen om je zo veilig mogelijk te houden. Is dat 100% veilig? Nee, de straat oversteken naar het theater trouwens ook niet. Maar dat onder gevaccinneerde, geteste en herstelde mensen onderling minder besmettingen plaats vinden lijkt toch echt een feit. En aangezien ik mijn moeder ook nog graag een knuffel wil geven, heb ik zelf ook geen zin om elke avond tussen honderden ongeteste en niet gevaccineerde mensen te staan.
Eerlijk gezegd voelt het weigeren om mee te werken aan de coronacheck door sommige artiesten soms nogal opportunistisch en als onderdeel van hun PR machine, maar dat is natuurlijk maar een aanname. Hoe dan ook, iedereen mag doen wat ie wil, maar dan weet u waar u bij ons aan toe bent. Want lachen is gezond en dat houden we graag zo.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★