Snapt u het nog? Het eigen risico in de zorg moest en zou gelijk blijven. Van wie dat moest, weet eigenlijk niemand, maar het was een breekpunt. Ook zo’n woord. Als ik het thuis net zo vaak zou roepen als ze in Den Haag doen waren we al 26 keer uit elkaar. (Zijn we ook, maar wij maken het steeds weer goed, dat is het verschil) Volgens mij kwam dat breekpunt overigens alleen van de partijen die niet aan de formatietafel zitten. Beetje wonderlijk. Alsof de buurvrouw roept dat als mijn vrouw en ik niet vaker gaan uit eten, zij het niet meer ziet zitten. Of zoiets.
Hoe dan ook, handen af van het eigen risico. Dat de maandelijkse premie vervolgens omhoog zou gaan, was een zaak van ‘de markt’. Er is over gesteggeld, gerollebold, gevloekt (natuurlijk niet door CDA en CU) en verweten. Het eigen risico bleef gelijk. En toen, bij de eerste verzekeraar DSW ging de premie niet omhoog maar juist naar beneden! Directeur Chris Oomen kwam het vertellen als een wiskundeleraar die onverstoorbaar z’n klas binnenwandelt en totaal niet in de gaten heeft dat zijn leerlingen in die ene minuut dat ie niet oplette het klaslokaal volledig op z’n kop hebben gezet. Geweldige verschijning vind ik dat. Met een enkele oogopslag snoert ie alle paniekzaaiers de mond en geeft ie de indruk dat je behoorlijk dom bent als je niet snapte dat dit zou gebeuren. Hoe dan ook, eigen risico omhoog of omlaag, breekpunt of niet; feit is dat de zorgkosten in Nederland stijgen en dat blijven doen. We worden steeds ouder en dat komt met gebreken. Dat niet willen begrijpen is hetzelfde als een auto helemaal oprijden je erover verbazen dat het jaarlijkse onderhoud steeds meer kost. Ik besef heus wel dat we niet allemaal zo’n rijk columnistensalaris hebben als ik, maar dat tientje meer… gaat dat nu eigenlijk echt ergens over? Neem een premie van €80,- per maand met een eigen risico van € 385,00. Dat is per jaar: € 1.345,- of wel €112,- per maand ofwel € 3,73 per dag. Tuurlijk, best geld. Maar, ik had een tijdje geleden iets en lag een paar dagen in het ziekenhuis. En ik zag wat je daarvoor krijgt als het erop aankomt. Jonge mannen en vrouwen, die je midden in de nacht helpen plassen, medicijnen geven, wonden verschonen, gerust stellen, eten brengen, helpen douchen, injecteren, wassen, moed inspreken en een schop tegen je door hen net schoongeveegde kont geven. Als je het zo bekijkt vind ik het eigenlijk een schijntje. En het publieke gesprek erover vind ik licht ongemakkelijk. Volgens mij moeten we iedereen die in de zorg werkt juist een beetje gemotiveerd houden en dat doen we niet door de hele tijd te zeggen dat ze zo duur zijn. Alsof je naast je timmerman gaat staan en bij elke klap van zijn hamer op een spijker zegt, “wel erg veel geld hoor, per klap”. Laten we stoppen met zeiken en accepteren dat de zorg nu eenmaal veel geld kost, maar nog steeds niet écht duur is. Kijk maar eens om ons heen. En als het echt nodig is, rekeningrijden helpt (hoe meer km’s hoe meer je betaalt), net als de maatschappelijke dienstplicht (een jaartje meehelpen voor de samenleving) en rokers die een extra zorgbijdrage betalen (want ja, stoppen kan). En als dat allemaal niet genoeg is, dan zit er niks anders op dan toch maar die “voltooid leven” discussie versneld op te pakken. Over breekpunten gesproken.
Tot in het theater!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★