Ik schoot een beetje in de lach toen ik het zag. Het verkiezingsbord in onze gemeente. Groot, hout en stevig gestut door overdadig veel schragen. Heb er een tijdje naar staan kijken. Het lijkt iets uit de vorige eeuw en dat is het ook. Het hoort bij die dingen die we ooit heel normaal vonden maar nu memorabilia zijn. Telefooncellen. Wegenwachtpalen. Postkantoren. Bankfilialen. Traveller Cheques. Het telefoonboek. De Gouden Gids. VHS recorders. CD spelers. De Firato. Service. Schaamte.
Veel van deze dingen zijn ingehaald door de tijd. Het verkiezingsbord niet. Het staat er nog, speciaal voor alle mensen zonder televisie, krant, radio, Instagram, Nu.nl of vrienden. Oftewel voor alle dode mensen. De levenden kijken sowieso niet. Het is een verdwaalde relikwie uit een andere tijd. Alsof je met vakantiefoto’s langs de deuren gaat in plaats van ze op Facebook te zetten. Of een liefdesbrief schrijft in plaats van een hartje te appen. Alsof je een vergadering hebt met allemaal mensen in één ruimte in plaats via Zoom, Teams of Skype. En toch, het bord staat fier en trots overeind. Ongenaakbaar bijna. Als dat ene schuchtere meisje uit de klas dat altijd wegdook maar inmiddels talloze assertiviteitscursussen heeft gedaan. “Het kan me niks schelen dat niemand kijkt, ik mag er zijn”.
Achttien posters tel ik. Allemaal even groot, in verschillende kleuren kaarsrecht naast elkaar. Dit is revolutie binnen werktijden. Opstand met mes en vork. Porno onder de dekens. Headbangen met haarlak. Terwijl die posters ooit zijn bedacht om wild te plakken door de stad. Kris kras door elkaar op onverwachte plekken met prikkelende statements. Opvallen! Reclame komt immers van het latijnse werkwoord ‘reclamare’ wat zoveel betekent als roepen of schreeuwen. Maar als iedereen zomaar in het wilde weg gaat opvallen wordt het een puinhoop dus dat hebben we gereguleerd. Daar zijn we in dit land goed in. Om dingen die eigenlijk niet mogen te reguleren. Waarmee ze meteen nog braver worden dan Astrid Kersseboom in een broekpak. Denk aan een legale graffitimuur, het lekker-gek-doen-kwartiertje in de klas of een partnerruilclub. Het hele idee van die dingen is juist dat het niet mag!
De gedachte van het verkiezingsbord is dat de overheid partijen de gelegenheid geeft om zich te presenteren en burgers goed geïnformeerd naar het stemhokje kunnen reizen. Te voet of met paard en wagen, drie dagen reizen naar de nederzetting verderop. Dus neem voldoende florijnen mee en stop een stevig stuk brood in je knapzak. Ik kijk naar de posters. Een rood vlak met “Stem PvdA”. Briljant. “Stem 50 Plus”. Overtuigend. “Stem Denk.” Hier is over nagedacht. “Stem SP” Helemaal nu. Aan de posters te zien zitten deze partijen alvast lekker op één lijn. Maar er zijn ook echte rebellen. “Nu doorpakken” roept het CDA in een tijd waarin niks mag en alles stil ligt. De VVD zegt gewoon niks. Alleen de kop van Rutte. Of moet ik zeggen de kop van Jutte? Maar wat is dat? Een poster met het hoofd van Annie MG Schmidt en eronder “Roken is leven”. Is dit een partij? Een actie van een eenzame roker die spartelend ten onder gaat? Triest genoeg is het de enige poster die opvalt. “Roken is leven”. Tja, sommige mensen kunnen gewoon geen afscheid nemen van dingen uit een andere tijd. Ze houden vast aan het bord. Het bord voor hun kop.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★