Ik weet niet hoe het heeft kunnen gebeuren, hoe lang het duurt en of ik er ooit weer af kom, maar voor nu moet ik het maar accepteren: ik fiets… Midden 40, tikkie grijs, verkeersdrempeltje vet op de heupen en dan ga je dus blijkbaar als vanzelf voorovergebogen op een stuk carbon zitten. Met je knokige kont op een zadel zo dik en comfortabel als een plak keramiek. En dan heel hard tegen wildvreemden ‘pasterrrrrop!’ roepen. Ik fiets!? Ongelofelijk...
Ik heb namelijk nogal aan een hekel aan dat sub-cultuurtje van bierbuiken in overspannen Rabobank pakkies die groepsgewijs op zondagochtend langs m’n huis komen en stuk voor stuk ‘paaltje’ schreeuwen alsof ze hun legereenheid voor de vijand waarschuwen. Maar nu fiets ik dus zelf. Op weg naar het theater in Baarn… Ik voel het keiharde zadel tegen m’n wielrenbroek met vulling drukken. Je begrijpt ineens heel goed waarom vrouwen na de uitvinding van de tampon massaal het maandverband de rug toekeerden. Het zit verschrikkelijk. En eigenlijk snap ik daar geen reet van. Haal die lap gewoon uit die broek en verwerk ‘m in het zadel… Hoeft ik die luier niet meer aan!? Maar goed, wie ben ik om als nieuwkomer aan de wetten van de fietswereld te tornen. Ik ben alleen, maar af en toe roep ik toch gewoon ineens keihard ‘paaltje!!’ Andere fietsers schrikken zich rot. “Waar dan!?” Het is mijn wraak voor al die zondagochtenden dat ze me wakker schreeuwden… En ondertussen fiets ik. Ik fiets dus ik ben. Blij dat ik op m’n trappers sta (even de druk er af) en niet op de dodenlijst van ’s lands zwaarste crimineel. Of toch niet. Blij ben dat ik heel midliferig toch maar gewoon ben gaan fietsen en niet aan Duitse kruisboogseks ben gaan doen. Best gevaarlijk schijnt dat te zijn. “Pijltje!!” Blij dat ik nu niet bij Groen Links zit… Hoe krijg je het rond in je kop: Amsterdam op slot gooien voor pruttelende grachtenbootjes, maar vóór de Formule 1 in Zandvoort stemmen. Dat is met CO2 maten meten... En blij dat ik niet Duncan Laurence ben en ik me met een breekbaar briljantje moet ‘meten’ met een baggermix van onverstaanbare SM orgies, vrouwen met een rubberen bezem in hun achterwerk en suïcidale Slavische schreeuwerds waar je spontaan de neiging van krijgt het ijzeren gordijn vlug weer dicht te doen. Als ik drie uur later afstap in Baarn heb ik helse pijn in m’n kont, loop ik als een cowboy die 2 jaar op een paard heeft gewoond en heb ik geluncht met vier vliegen en een meikever… en toch ben ik blijer dan ik opstapte. Wonderlijk.
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★