Columns

Ik vond het altijd triest, mensen die voor een tv-programma thuis blijven. Ik ken vrouwen die de kinderen per se voor 20.00 uur in bed willen hebben omdat ‘Goede Tijden, Slechte tijden’ dan begint. Dat je je leven laat leiden door zoiets stompzinnigs als televisie... Tot voor kort. Tot Netflix. Er ging een wereld voor me open. Die series! Homeland,  Modern Family, MadMen. Ik kende mezelf niet terug. Oké, ik wist dat ik verslavingsgevoelig was. Neusspray, Italiano’s,  cafeïne, lippenbalsem, nicotine… ik heb er allemaal mee geworsteld en met sommige nog steeds. 

Maar dat zijn fysieke zaken. Maar tv-series? Sommige zijn zó goed, intrigerend, mooi en spannend gemaakt dat als een aflevering is afgelopen en het scherm zegt “Over 14 seconden begint automatisch de volgende aflevering” ik als Herman Brood in een afkickkliniek begin te trillen en te zweten . Zwak van mij, knap van Netflix. Want nog niet lang geleden was dat een zieltogend DVD-postorderbedrijf die alleen sukkel-films mocht uitbrengen omdat filmmaatschappijen hen niet als concurrent wilden. En dus gingen ze zelf maar wat maken. En hoe! House of Cards bijvoorbeeld. Met een glansrol voor Kevin Spacey. Vorig weekend ging wereldwijd het derde seizoen in première. Ik las in de krant dat miljoenen fans over de hele wereld al hun afspraken hadden afgezegd en met de gordijnen dicht alles in één keer gingen kijken. ‘Binge Watching’ heet dat. Ik dacht nog, nou zó erg is het bij mij gelukkig niet. Op dinsdag was ik er al doorheen... Ik schaam me rot. Het heeft een ontwrichtende werking op het gezin. Gesprekken beperken zich tot “ja” en “nee”, eten doen we “bij wijze van uitzondering” alleen nog op de bank, 4 uur slaap is méér dan voldoende en de hond blijkt ineens prima 2 dagen haar plas op te kunnen houden. Na de laatste aflevering zag ik eruit als Boudewijn Büch na een wilde nacht. En toen mijn zoontje zich de volgende morgen aan me voorstelde leek het of ie 10 centimeter was gegroeid. Dit kon niet meer zo. Alles waar ik al die jaren op had gespuugd was ik zelf geworden. Een binge kijkende coach patatoe die het contact met de werkelijkheid was verloren. Ik besloot dat het nooit meer zo ver mocht komen. Ik gooide afstandbediening aan de kant en ging me maar eens verdiepen in mijn gezinsleden. Na een paar dagen koorts kwam de verlichting. Het was best een goed gevoel om te weten wanneer de kinderen een proefwerk hadden, wie de nerds in de klas waren en welke sport ze eigenlijk deden. Gelukkig, ik had mezelf gered. Tot ik op een avond door mijn puberdochter werd uigenodigd een stukje ‘Prison Break’ mee te kijken. Oké, dacht ik, dit is een uitzondering. Welke hork laat nou een vader-dochter moment voorbij gaan? Voor ik het wist was ik bij aflevering 6 en keek naast me op de bank. Nergens een dochter te bekennen. Ik drukte met pijn en moeite de pauzeknop in en hoorde haar op de gang bellen met een vriendinnetje. “Ja, natuurlijk heb ik Prison Break al gezien, maar ik moest wàt. Hij wilde opeens de hele tijd ‘gesprekken’ voeren…”. 

Met de groeten van Veldhuis, 

Richard Kemper