Columns

Dat er een zekere houdbaarheidsdatum zit aan hoe vaak je anderen kan zien, wisten alle getrouwde mensen natuurlijk allang. Maar sinds kort wordt het ook voor de rest van Nederland duidelijk. Het lijkt erop dat als mensen je te vaak op tv zien, ze vroeg of laat gewoon even klaar met ze zijn. Zeker als je elke dag hetzelfde zegt, luistert op een gegeven moment niemand meer. Marion Koopmans, Ab Osterhaus, Jaap van Dissel; ze zijn een soort irritante pieptoon geworden. In het begin klinken ze zo schel dat het door alles heen dreunt, later vallen ze alleen nog op als ze even hun kop houden. Deze vergelijking heb ik trouwens van mijn vrouw, toen ik een gesprek opving tussen haar en een vriendin over relaties, maar dit terzijde. 

Dit gegeven indachtig is Ernst Kuipers als nieuwe Minister van Volksgezondheid dan ook niet de meest verfrissende zet van het jaar. We kennen Ernst inmiddels beter dan de parkeermedewerkers van de dichtstbijzijnde priklocatie van de GGD. We kennen zijn toon, zijn hoofd, zijn pakken. We zien het wanneer hij goed geslapen heeft of een bad hair day heeft. Ernst is niks nieuws. Neem dan Bobby! Dan is iedereen zonder mondkapje gewoon een Soepkip, lekker kort. 

Zou het principe van te vaak in beeld zijn misschien ook kunnen gelden voor iemand als Borsato? Dat mensen nadat ze je jarenlang elke avond op TV zien geen enkele moeite meer doen om af te wachten of de beschuldigingen waar zijn? Omdat ze door willen. Want het leven is een soort Instagram en iedereen raast sneller door zijn tijdlijn dan Victoria Koblenko van kapsel verandert.

Dat normale mensen snel klaar met je kunnen zijn, wist ik al, maar ik was stupéfait toen ik las dat ook het Gelredome afgelopen week de eretegels van Borsato zonder overleg verwijderde en afplakte. Vijfentwintig uitverkochte concerten en 800.000 toeschouwers vonden ze pas geleden nog de moeite waard om Marco met veel tromgeroffel op het schild te hijsen. Persberichten, foto’s, interviews. Alles om het GelreDome als concertlocatie mee te laten liften op de vleugels van Marco. Hij was hùn man. Hùn artiest. Hùn allessie. 

Nu, een onbehandelde aangifte en een documentaire later vinden ze het volstrekt logisch om hem publiekelijk harder te laten vallen dan het dak van de Arena. Zonder rechtszaak, zonder uitspraak, zonder wederhoor. Zoveel stelt het dus voor als je als artiest wordt geroemd. Geen flikker. Ik hoor u denken “Ja maar als er zoveel klachten bij het GelreDome binnenkomen, moeten ze toch iets doen?” Nee dus. Ze hebben namelijk geen enkele klacht, verzoek of opmerking ontvangen. Niks! Dit is een gevalletje pro actief dolk steken. 

En wat ik helemaal godsgeklaagd vind, is dat ze Borsato zelf niet eens op de hoogte hebben gesteld van zijn publiekelijke executie. Maar het allerergste is toch dat toen het GelreDome werd gevraagd wat ze zouden doen als de beschuldigingen onterecht bleken te zijn, ze doodleuk antwoordden: “Eeeh… Daar hebben we het eigenlijk nog helemaal niet over gehad”. Dit verzin je toch niet? Dan ben je als organisatie een ongelofelijke, schijnheilige opportunistische meeloper. 

Zelfs als ik bij mijn puber ín zijn jas een pakje peuken vind, brandplekken in zijn matras en as in zijn haar vraag ik toch nog eerst aan hemzelf: “Heb je gerookt?” voordat ik hem voor straf twee dagen achter een dvd-tje van De Toppers op repeat zet. Voor de goede orde, ik weet helemaal niet of Borsato wel of niet schuldig is. Ik denk het niet. Dat is niet relevant en ik zou het normaal nooit zeggen, maar in een land waar iedereen je blijkbaar straffeloos door de modder mag sleuren, de grond in mag trappen en kapot mag maken voordat iemand weet hoe het zit, leek het me tijd voor een klein tegengeluidje. Bij deze. 

Richard Kemper