Columns

We zijn bijna klaar. Mijn zoon is 17 jaar en doet eindexamen dus binnenkort valt ie het huis uit. Op weg naar grote dromen en te hoge verwachtingen. Zoals dat hoort. Ik heb nog een paar maanden om hem af te maken. Dat klinkt een beetje gek, maar ik heb het natuurlijk over de opvoeding. Volgens mij kan ik het meeste wel afvinken hoor qua levenslessen. Ik heb het er allemaal ingestampt. Doe je best, leef niet alleen voor jezelf, maak af waar je aan begint en geniet van je verliefdheden, maar vertrouw ze niet. Dat is het wel zo’n beetje.

Ik twijfel op de valreep alleen opeens aan dat “Afmaken waar je aan begint”. Ik denk steeds vaker, zouden we onszelf en elkaar niet heel veel plezier doen als we wat vaker halverwege durven te denken “Dit gaat hem niet meer worden, ik neem mijn verlies”? Meestal weet je immers al aan het begin hoe iets zal aflopen, maar onze ouders hebben er nu eenmaal ook bij ons ingestampt: doorzetten is het beste. 

De vraag is of Mia en Dion er nog steeds zo over denken. Waarom moesten zij zo nodig die hele ‘walk of shame‘ uitlopen? Omdat de vliegtickets al waren geboekt? Ik had het wel stoer gevonden als ze na twee keer hadden gezegd “Blijkbaar zingen we onder druk iets minder goed dan we dachten dus Davina Michelle: Hellup!!!” Hetzelfde geldt voor Poetin. Hoe lang gaat hij zijn nederlaag nog rekken? Keihard juichen terwijl je keer op keer verliest: het lijkt wel of Vladimir inmiddels meer inspiratie opdoet bij Thierry dan andersom. Ook Trump zou zo langzamerhand weleens kunnen denken “Ik weet niet of het nog helemaal gaat lukken met mezelf positioneren als een baken van fatsoen, betrouwbaarheid en respect.” 

Wat is er mis met de aftocht afblazen, tot inkeer komen, rechtsomkeert maken? Te vaak denken we, ach we zijn nu al zo ver, het is nu echt zonde om nog te stoppen. Ik heb het met mijn arbeidsongeschiktheidverzekering. Ik betaal al achttien jaar een godsvermogen om hem niet te gebruiken, maar ik ben ervan overtuigd dat als ik nu stop ik morgen bedolven wordt onder hersenbloedingen, hartaanvallen en depressies. 

Veel getrouwde mensen denken het ook. Na dertig jaar huwelijk is het ook lastig om de knoop door te hakken. Zelfs als je man vraagt  “Zullen we dit weekend wat leuks gaan doen” en je hoort jezelf  terugroepen “Is goed tot maandag!” Ook al vraag je haar op een hitsig moment of zij nog fantasieën in bed heeft en ze antwoordt “Jazeker, dat jij een nacht niet snurkt.” Dan nóg durven we ons verlies niet te nemen. Doorzetten, afmaken, volharden. 

Koning Charles heeft het ook gedacht. “Ik heb nu zo lang in de wachtkamer gezeten ik ga nu niet meer naar huis. Bovendien moet ik dan opstaan en dat maakt zo’n lawaai met die knieën.” Ik pleit voor een herwaardering van het afhaken. Laten we de schaamte daarover achter ons laten en vervangen voor trots. Voortschrijdend inzicht klinkt sowieso al een stuk beter. 

Ik heb nog een paar maanden om deze wijze les aan mijn zoon mee te geven. Misschien kan hij het meteen in praktijk brengen. Heel leuk hoor al die plannen om het huis uit te gaan, maar niks mis met nog een jaartje thuis. Of twee. Alsjeblieieieieieieft!

Richard Kemper