Deze week stonden de boeren vlak voor uitzending van de talkshow bij Beau van Erven Dorens op de stoep om verhaal te halen. De combinatie boeren en Beau snapte ik niet helemaal. Waren dit de chique boeren uit Wassenaar of Aerdenhout? De boaeren met ae zeg maar? Die vonden natuurlijk dat ze met hun mestoverschot het beste terecht konden bij een zelfbenoemde kakker. Of vonden ze Pauw gewoon te lang van stikstof? Hoe dan ook, onze boeren waren weer lekker bezig afgelopen dagen. Ik dacht even dat ze dit keer fier ten strijde trokken tegen het voorstel van ‘hun eigen’ vakbond CNV dat we toe moeten naar een 30-urige werkweek. “30 uur!? Dan hou je toch geen tijd meer over om te demonstreren?”
Ik vond het heerlijk dat ze de A9 hadden geblokkeerd woensdag trouwens. Ik voegde na hun blokkade in op een vrijwel lege snelweg. Met dank aan het hele stikstofgedoe kon ik eindelijk eens lekker doorgassen, heerlijk! Maar ik dacht vooral, als Freud nu had geleefd had ie zich afgevraagd: “Was Wil Der Bauer?” Daar kwam ik snel genoeg achter want ze waren op weg naar Hilversum en eisden een gesprek bij de NOS. Als die nou eens geheel vrijwillig hun camera op hen zou zetten konden zij nu eindelijk een keer het eerlijke, objectieve verhaal vertellen. Een logica waarmee ik mezelf hier thuis regelmatig hoor gillen: “IN DIT HUIS WORDT NIET GESCHREEUWD!”
Ik ben zo onderhand wel benieuwd naar de inhoud van dat eerlijke verhaal. Dat hoor ik alleen nergens. De boeren zelf komen niet veel verder dan dat Den Haag “tovert met cijfers”, “dat het gewoon niet zo is”, “dat de media een verkeerd beeld neerzet” en “dat de boeren geen erkenning krijgen”. Ben ik nou gek of heb ik afgelopen maanden precies het omgekeerde gehoord, gelezen en gezien? Elk tijdschrift, krant en actualiteitenrubriek gaat op zoek bij de boeren, zet ze aan tafel, volgt ze in stallen, op de trekker, in bed, in bad, op dansles en bij de kapper. Natuurlijk ondersteund met prachtige plaatjes van mistige weilanden, snuivende paarden en bevallende schapen. Beelden die rechtstreeks ons nationalistische hart in schieten. Volgens mij hebben de boeren heel veel podium gekregen afgelopen maanden. En terecht. Maar veel verder dan de kippenboeren het niet meer pikken, de koeienboeren die zich uitgemolken voelen en de varkenshouders die er knorrig van worden leer ik nu niet meer van deze extra demonstraties. Oh ja, en dat ze het niet eens zijn met de rechter dat ze niet eens een dagje de distributiecentra van levensmiddelenbedrijven mogen dwars zitten. Ook dit klinkt als mijn zoon die vooraf vraagt of ie belletje mag trekken. De boeren vergeef ik het. Natuurlijk, het moet er nog even uit. Maar dat Geert en Thierry uit dit boerensentiment snel een biologisch slaatje slaan, vind ik zo doorzichtig. “Oh vlug, er is iets typisch Nederlands, met een breed draagvlak en tegen het kabinet! Wij vinden dat ook hoor mensen!” Vroeger demonstreerden we als we iets wilden veranderen. Tegenwoordig trekken we ten strijde als we willen dat iets hetzelfde blijft. Of het nou de maximum snelheid, de bio-industrie of zwarte piet is. Volgens mij is dat het enige dat echt moet veranderen.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★