Kan het al? Een paar relativerende zinnen over woensdag? Als u bij het lezen van alleen deze vraag al in de rood witte vlekken schiet, click snel weg. Als u meer bent zoals ik, lees gerust verder. Hoe u dat weet? Wij zijn de mensen die keihard “Buiten Spel!” roepen als iemand het veld afloopt om te wisselen. Die denken dat de F-Side voor Feyenoord supporters is en vragen “Waar is dan de A-side?” Wij willen weten of Max Verstappen nog heeft gescoord. Kortom: de mensen die er niet zoveel mee hebben. De zwijgende minderheid.
Wij hadden het niet makkelijk afgelopen weken. Ik heb weleens gehoord dat er mensen bestaan die niet kunnen lachen. Niet vanwege een spierziekte (die zijn er trouwens ook) maar omdat ze niets grappig vinden. Zet ze in de zaal bij Youp, Freek of een leuk duo en als de zaal dubbel ligt, vertrekken zij geen spier. Niet uit onwil, ze kunnen het gewoon niet. Schijnt een eenzaam gevoel te zijn, temidden van al die lachende, schokkende lijven. Alsof ze naar buitenaardse wezens kijken. Zoiets voelde het dus afgelopen weken, voor mensen zoals ik. Een volwassen vent trok me bij de slager naar zich toe en fluisterde zo hard in mijn oor dat iedereen het kon horen: “Drie keer raden waar ik vanavond zit?” Ik prikte in zijn buik en opperde “De sportschool?” Hij hoorde het niet. Zijn hoofd was rood van opwinding en zijn blik zo trots als een puber die net zijn eerste natte droom had gehad. “De Arena!” Trots wachtte hij mijn reactie af. “Huh? Alweer de Rolling Stones?” vroeg ik. De stilte in de zaak was oordverdovend. Iedereen keek me na toen ik als een melaatse naar buiten sloop. Zonder plakje worst dit keer.
Er zijn er niet veel meer van, van ons. Een paar jaar geleden had ik dit stukje nog rustig kunnen beginnen met “Dames, even onder elkaar…” maar dat zou nu niet alleen seksistisch zijn, maar ook nergens op slaan. Zelfs mijn moeder schreeuwde afgelopen weken haar longen uit haar lijf. Sinds voetballers er net zo uitzien als het gemiddelde zwembroekmodel uit de Wehkamp gids is voetbal net zo populair bij vrouwen als bij mannen. Maar dat heeft natuurlijk vooral met het spel zelf te maken en niets met de kaaklijn van de linksback, anders krijgen we dat weer. Mooi woord trouwens, ‘back’. Toen mijn vrouw woensdag vanaf de bank schreeuwde “Hou die back tegen!” riep ik terug “Hou zelf je bek eens tegen!” maar inmiddels weet ik beter. Nee, het waren geen gemakkelijke weken. Het is trouwens waar weet ik nu, er zijn mensen zijn die niet kunnen lachen. Op dit moment heel Nederland. Dus kunnen wij, de mensen zoals ik, maar beter gewoon even onze back houden.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★