Columns

Het leek zo’n leuk idee, een toneelstuk maken en spelen in het Veldhuis & Kemper-loze jaar. Echt even wat anders. Het werd de relatiecomedy; Hart tegen Hart. Met Rick Engelkes, Sandra Mattie en Peggy Vrijens spelen we een luchtig stuk over een gezellig bedoeld avondje van 2 stellen dat aan alle kanten mis gaat. Alleen nog even repeteren en hop de planken op! Zo moeilijk kan dat hele toneelspelen toch ook weer niet zijn, dacht ik nog. Daar dachten de anderen heel anders over. 

Oké, misschien hielp het niet echt dat ik de eerste 2 weken van de repetitieperiode continue in een deuk lag over alle do’s and dont’s die er blijkbaar kleven aan toneel. Zo werden de actrices bijkans onpasselijk als ik het over ‘de show’ in plaats van ‘het stuk’ had. Ik op mijn beurt kon er maar niet aan wennen dat ik Rick Engelkes opeens Rob moest noemen in ‘het stuk’. Tuurlijk, we spelen iemand anders, maar dat kan toch ook met je eigen naam? Nu hoorde ik elke keer als ik Rick ‘Rob’ noemde in mijn hoofd een zaal vol mensen fluisteren “Rob? Maar dat is toch gewoon Rick Engelkes?” Ik kreeg de naam ‘Marc Wentzel’. Was ik ook niet gek op, maar ik moest het ermee doen. Het repeteren zelf ging prima. Nou ja, af en toe opperde ik een zin aan te passen. Mijn collega’s keken me dan aan alsof ik net Mohammed zelf had beledigd. “Maar dat hebben de schrijvers precies zo bedoeld!” zeiden ze. Nou heb ik zelf tekstbijdragen geleverd dus ik kon makkelijk zeggen, “Ik heb het even overlegd en het mag hoor!” Wat weten acteurs er nou van, dacht ik dan. Maar dat ging zomaar niet. Eerst nog een weekje stoeien op de zin zoals ie er stond vond iedereen. Ik dacht regelmatig: toneel is écht een andere wereld. Ik bespaar u mijn puberale gegiechel bij de eerste try outs als ik een een hete ovenschaal moest pakken die ijskoud was of als Rick –sorry: Rob!-  naar binnen liep met een jas aan, terwijl toch iedereen zag dat ie net uit de warme coulissen kwam of bij het zogenaamd appen op het plastic showmodel telefoon uit de Vodafone winkel. Ik zette me eroverheen. En dat ging best aardig. De grappen konden iets beter werken, die moest ik misschien nog net iets anders maken. Totdat mijn collega’s me na de tweede try out even apart namen. “Rich, als jij al niet gelooft wat je staat te doen, hoe moet het publiek dat dan geloven?” stonden ze voor me. Ik lachte en probeerde ze uit te leggen dat toneel in mijn ogen toch echt een andere wereld was. “Precies!” zeiden ze, “Dat is het precies, een ‘Andere Wereld’... Maar dan moet je daar wel zijn. Elke avond van 20.15 tot 22.00 uur.” Touché… Er viel een kwartje. De try outs erna ‘maakte’ ik geen grappen meer, maar gebeurden ze. Ik speelde geen relatiecomedy, maar beleefde een mislukte avond en ik maakte geen ruzie, maar ik had het gewoon. Eerlijk is eerlijk, alles werkte 3 keer zo goed. Zo gek zijn ze niet, die acteurs.

Tot in het theater! 

Richard Kemper (Oh nee;)

Marc Wentzel!