“Je steekt er jaren in om ze leren lopen en praten en daarna zeg je alleen nog maar zit stil en hou je mond…” Deze zin uit een van onze cabaretprogramma’s deed het altijd goed in de zaal. Blijkbaar is ie herkenbaar voor ouders. Ik moest er van de week aan denken toen ik mezelf de ochtend na Sinterklaasavond verloor in een minutenlange speech tegen mijn zoon van 12 over de “Belachelijke hoeveelheid” cadeautjes die hij had gekregen.
Dat hij toch moest beseffen dat dit niet normaal was, of ie zich wel realiseerde hoe bevoordeeld ie was ten opzichte van heel veel andere kindjes in de wereld en zo nog een stuk of 12 lege phrasen die ik vooral uitkraamde om mijn eigen schuldgevoel weg te poetsen. Hij keek me aan met zijn “Laat-maar-even-gebeuren-niks zeggen-dan-is-het-’t-snelst-voorbij”-blik en inderdaad, halverwege liep ik behoorlijk vast in mijn eigen retoriek. Want wat stond ik nou te doen? Ik had die jongen wekenlang gek gemaakt met teksten als “Maak nou eerst maar eens een lijstje met alles wat je wil”, “Als ik je fiets nog een keer buiten zie staan, weet ik zeker dat Sinterklaas niks geeft” en “Als je héééééél lief bent, houdt Sinterklaas daar vast rekening mee…” En nadat ik hem volledig in de ban van het heerlijk avondje had gebracht, ben ik vervolgens vreselijk uit de bocht gevlogen met mijn inkoopbeleid. Omdat ik niet kon kiezen tussen de 3 spellen voor de PS4 en het opeens heel logisch leek om ze een beetje af te kunnen wisselen. Omdat het giga legoschip vooral heel educatief verantwoord leek, omdat een schooltas “eigenlijk niet echt een cadeau is maar hij toch nodig heeft” en zo nog een stuk of 4 overdreven cadeau's met bijbehorende slechte redenen. En nu sta ik hem uit te leggen dat hij toch heel dankbaar moet zijn voor wat ik hem zélf teveel gegeven heb. Niet eerlijk? Klopt. Slechte opvoeding? Ongetwijfeld! Aan de andere kant, misschien kan ie er maar beter alvast aan wennen dat bijna alles in het leven zo inconsequent is als de pest. Miljoenen mensen werken zich een burn out, om straks zo min mogelijk te hoeven werken. Geliefden die zeker weten dat ze nooit op iemand anders zullen vallen, sluiten een contract af ( ook wel 'huwelijk' genoemd) waarin staat hoe ze de boel verdelen als dat toch gebeurt. Miljoenen hardlopers lopen zichzelf een hartaanval in hun streven die te voorkomen. Heel wat heilige boeken waarin staat dat je elkaar lief moet hebben worden gebruikt om elkaar te onderdrukken, uit te moorden, te veroordelen of elkaar's hoofdstad te claimen. We vinden het mooi om bruin te worden in de zomer maar wereldwijd worden mensen met een kleurtje gediscrimineerd. We vonden de telefoon uit zodat we geen brieven meer hoefden te schrijven maar gebruiken hem vooral om berichtjes mee te typen. Iedereen wil zo oud mogelijk worden, maar doet er van alles aan om het bewijs dat dit is gelukt (hangende borsten, lubberend knievel en slangenleren halsjes) te verdoezelen. En ja, misschien gebruiken we onze kinderen vooral om onszelf een beetje op te voeden. Alsnog. Sorry jongen, het hoort er blijkbaar een beetje bij. Maar bedankt.
Tot in het theater!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★