Columns

Vrijdagavond speelden we de laatste show van onze voorstelling ‘Hou Dat Vast’. Die moesten we na 210 shows door het hele land loslaten. Dag vertrouwde grappen, liedjes, decor, rituelen. “Afscheid nemen bestaat niet” zong Borsato jaren geleden en Nederland was verliefd op hem. Als hij toen had geweten hoe makkelijk we hem een paar jaar later weer zouden laten vallen, had ie er waarschijnlijk achteraan gedacht “Maar wel van jullie, Toedeledoki!”.

Ik ben er zelf heel slecht in: afscheid nemen. Als kind was het al een drama om vakantievriendjes gedag te zeggen. Huilen, janken, schreeuwen. Gillende taferelen van jammerende Afghaanse moeders. Het is in de loop der jaren alleen maar erger geworden. Toen we een paar jaar geleden met ons gezin een zeilvakantie in Griekenland afsloten en gedag moesten zeggen tegen schipper Petros, hebben mijn kinderen me al op mijn onvoordeligst gezien. Huilend ben ik namelijk lelijker dan Silvester Stallone die smeekt om ‘Adrian’ in Rocky of als Toine van Peperstraten die live op TV afscheid neemt van Studio Sport. 

Het is ook nog eens erfelijk want toen mijn zoon op zijn zevende ooit zijn huurfietsje moest inleveren op de Franse camping nam hij het zadel in zo’n heftige omhelzing dat spontaan ‘Non, je ne regrette rien’ van Édith Piaf door de speakers schalde. Het drama stroomt nu eenmaal door onze aderen. 

Ik troost me met de gedachte dat ik niet de enige ben die het moeilijk vindt om afscheid te nemen. Een zeker Russisch staatshoofd vindt het ook lastig. Maar die heeft dan weer het geluk dat zijn opstandelingen nog lastiger gedag kunnen zeggen tegen smeergeld. De boeren van Farmer Defence Force kunnen ook maar moeilijk afscheid nemen van media-aandacht. Ook deze week riepen ze hun achterban op naar het Malieveld te komen. Dat Nederland zo onderhand wel klaar is met het ontevreden geloei van de boeren kan ze niks schelen. 

Je ziet het op een rare manier ook weleens bij mensen die heel erg ziek zijn geweest. Die wòrden als het ware hun ziekte en weten tot jaren nadat ze weer gezond zijn, elk gesprek alsnog binnen vijf minuten op die ‘vreselijke periode’ te krijgen. Het geeft ze een zelfbedachte autoriteit waar ze zich aan vastklampen. Zij begrijpen het leven natuurlijk veel beter dan jij als onwetend type-je en ze hebben voor iedereen een ongevraagd advies. Je moet meer vakantie nemen, minder haasten, minder voor lief nemen en meer aan jezelf denken. En omdat niemand ooit durft te zeggen “Ja, nu weten we wel dat je kanker hebt gehad” blijven ze het herhalen tegen iedereen die het niet meer kan horen. Meestal inclusief nauwgezette tijdlijn van diagnose, uitzichtloze momenten en wonderbaarlijke opstanding. Hoe vermoeiend ook, ik snap ze. Afscheid nemen is namelijk de hel. 

Ik zag zelf al maanden op tegen afgelopen week. En om in het drama te blijven: ik ben dus weer werkloos. Na de laatste show voelt de winkel altijd leeg. Alsof ik geen beroep meer heb. Tot de volgende show er weer is. Doodeng. Vinden ze hier thuis ook, ineens die man hele dagen rond het huis. Ze zeggen het niet hoor, dat is lief, maar ik zag heus wel dat ze me de laatste weken met een middelvinger stonden uit te zwaaien. Logisch, want ik was moe en niet te genieten. Afscheid nemen bestaat wel, dat weten Marco en ik inmiddels. Misschien moet je het gewoon veel vaker doen om er beter in te worden. Maar ik hoop stiekem van niet. Een beetje drama kleurt de dag zo lekker. Ik ga even Edith Piaf opzetten. 

Richard Kemper