Ik zag deze eerlijk gezegd even niet meer aankomen deze zomer. Ik moet weer optreden. Mag! Mag! Mag! Ik hoor u denken, je zit hier nou al een jaar lang in al die columns te zeiken dat je het als artiest zo zwaar hebt, nu mág je eindelijk weer aan de bak, is het weer niet goed? Dat is het natuurlijk wel en ik ben ook zeer dankbaar en erkentelijk en nederig en dank u wel allemaal en amen enzovoort.
Optreden is het allerleukste wat er is. Enige hele kleine, miniscule, nauwelijks-de-moeite-van-het-noemen-waard-nadeeltje is dat als je een vol seizoen onderweg bent, je ongeveer de hele jeugd van je kinderen mist en als je twee keer met je ogen knippert je vrouw opeens al in de overgang is geweest. Wat in het echt overigens ab-so-luut NIET aan de hand is, want anders krijgen we dat weer: het is een metafoor! Maar tussen u en mij, verplicht niet de hele tijd onderweg zijn voelde afgelopen jaar heel soms stiekem een beetje als ijsvrij. Ik was legaal aan het Netflixen, Videolanden, PrimeVideo-en en NPO-Starten en niemand die mij dat kwalijk kon nemen; ik mocht simpelweg niet anders.
Een lekkere lange file kan ook zo voelen soms. Je komt te laat op je afspraak zonder je daar schuldig over te voelen. Met als bonus dat je alle tijd hebt om eindeloos te bellen, je favoriete muziekjes te luisteren en ongestoord je exen op Facebook op te zoeken. Niemand kan het je verwijten. Je moet je er simpelweg aan overgeven. Wel even voor de vorm vloeken als je tijdens het staartje van de vergadering binnen komt vallen natuurlijk. Dat ene saaie stel waar je maar niet vanaf komt dat zich vlak voor die eetafspraak ziek meldt is ook zo’n cadeautje! Niet de hele avond verplicht lullen over je pensioengat, welke vaccinatie het beste is en elkaar’s salaris. “Nee ik hoef niet te weten hoeveel je verdient, maar waarom?” Die avonden die je kan uittekenen omdat ze altijd bij hetzelfde onderwerp uitkomen: de relatie van de Borsato’s. “Mooi hé, hoe ze dat zeggen: ‘we hebben de vorm losgelaten’”. Heel mooi, ik herken het ook zo goed. Denk na de lockdown zelf ook steeds voor de spiegel: ik heb mijn vorm losgelaten.
Enfin, we mogen we spelen en daar hebben we zin in! Benieuwd of ik het nog kan. Ik had laatst al een writers block bij ons boodschappenlijstje dus zal wel weer even inkomen zijn. Wat kan ik nog voor actueels vertellen over afgelopen jaar? Op het podium, maar ook in deze stukjes? Zit er nog iemand te wachten op één zin over het C-woord? Volgens mij niet. Dus geen grappen meer over de Cel van Lil’ Kleine, de Coalitie die er nog steeds niet is of de Cash van Sywert van Lienden. We kunnen het na zo’n jaar maar over een ding hebben: Korona! Dat is een heel populair ras aardbeien. Dieprood, heerlijk zoet en sappig en daardoor zeer geschikt voor de jam. Rijptijd midden juni, dus actueler dan ooit. En vooral: weer eens wat anders. Eet smakelijk en tot in het theater!
Richard Kemper
Vanaf 2024 gaan we weer werken aan een nieuw programma! We weten nog niet wat het wordt, met wie of waarover het zal gaan. Alleen dat we er allebei zijn staat vast. Heerlijk als alles nog open ligt!
Vanaf april t/m juni 2024 spelen we in een beperkt aantal zalen werkvoorstellingen waarbij we onze eerste spinsels de wereld in zullen werpen!
“De eerste helft van je leven ben je bezig iemand te worden, de tweede helft van je leven ben je bezig te accepteren dat het niet is gelukt” – Schopenhauer.
Het is 20 jaar geleden dat de mannen voor het eerst samen op het podium stonden. Je zou zeggen dat ze elkaar na zo’n tijd goed kennen, maar is dat wel zo? In hun nieuwe cabaretprogramma Hou Dat Vast denken ze elkaar alles te kunnen vertellen, maar of dat nou zo verstandig is...
Confronterend grappig is het in ieder geval wel! Met ontroering als onverwachte bonus. Dat weten ook de bezoekers van hun laatste programma Geloof ons nou maar waarmee Veldhuis & Kemper naast volle zalen en prachtige recensies ook een schitterende nominatie voor de belangrijkste cabaretprijs van Nederland ‘de Poelifinario’ in de wacht sleepten.
U snapt, de mannen hebben maar één wens: Hou dat vast!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★