Columns

Mochten er mensen zijn die het slap vinden dat ik niet elke week een grote geëngageerde opinie heb over iets maatschappelijks, dan kan ik u geruststellen. Ik heb heus wel een mening. Zo word ik vandaag 50 en ik ben het daar totaal niet mee eens! Vijftig… Dat is toch de leeftijd waarop je je kaalheid een brede scheiding gaat noemen. Dat je makkelijker zonder sex dan zonder bril kan. Dat je alle antwoorden kent, maar niemand je meer iets vraagt. Dat je steeds makkelijker dingen los kan laten, maar het steeds moeilijker wordt om je plas op te houden. Dat je ’s morgens eerst een kwartier je rimpels in je gezicht moet wegmasseren voordat je iPhone je met Face ID herkent. Of kan ik beter zeggen dat dit ooit zo was?

Want naast het nieuwe normaal bestaat er ook zoiets als het nieuwe vijftig. Toen mijn vader vijftig werd, luidde hij theatraal de laatste etappe van zijn leven in door de reclameren: “Ik begin aan mijn laatste kwartje”. Daar heeft hij zich gelukkig niet aan gehouden en het lijkt wel of hij met de dag jonger wordt. Als ik hem een foto wil mailen roept ie “Doe maar via Snapchat” en laatst zat ie baseballpetjes te ruilen met mijn veertienjarige zoon. “Die is chill!” Volgens mij heeft hij een trend gezet. Want als ik om me heen kijk lijkt het wel hoe je ouder je wordt, hoe jonger je je moet gedragen. Vroeger kwam je na je vijftigste thuis van een dag werk, trok je sloffen aan, dook met de krant in je eigen stoel en wachtte tot je oude vrouw een jonge borrel neerzette. Maar nu? 

Vijftig zijn is keihard werken! Dat grijze baardje moet elke dag nauwgezet in de drie-dagen-niet-geschoren look geschoren worden. En laat je niet misleiden, grijs is het nieuwe blond. Een beetje mannelijke vijftiger draagt strakke t-shirts, heeft geen buik en gespierde armen. Gewoon elke dag een half uurtje gewichten in de garage.  Hij houdt van koken, vooral BBQ-en. Zo kan ie uren praten over het smoren van ‘pulled porc’ op zijn green egg en draagt ie zonder gêne een leren schort in de tuin. Hij heeft Spotify opgezegd want draait alleen nog vintage platen op zijn platenspeler en hij begint de dag steevast met een kwartiertje poweryoga. In zijn vrije tijd gaat ie het liefst “Met de jongens even lekker rammen in het bos” waarmee hij mountainbiken bedoelt. En met elk kind doet hij minimaal één keer per kwartaal een stedentrip ergens in Europa. “Quality time, zo belangrijk”. Wanneer ze werken weet niemand, want ze dragen altijd slippers en als ze voor hun verjaardag tien gitaarlessen krijgen, kunnen ze binnen drie maanden zes nummers spelen om verliefd op te worden. En oh ja, op hun profielfoto staan ze skeelerend in Central Parc in New York of hangen vier meter in de lucht aan hun kiteboard. Ik vind het eigenlijk een behoorlijk irritant clubje, die nieuwe vijftigers. Wat was er mis met een schommelstoel, ‘werken in de tuin’ (grasmaaien) of beige sokken in bruine leren sandalen? Ik ben er gewoon nog niet aan toe denk ik. En nu met dat hele Coronagedoe heb ik dus gewoon besloten: wegens omstandigheden word ik volgend jaar pas vijftig!  

Richard Kemper