Op die dag “beste kompanen”, die dag waarop duidelijk werd dat “we het zat zijn”, dat we ons verlangen naar een “boreaal” (blank) Europa gestalte gaven in de stembus omdat we nou eenmaal “erfgenamen zijn van de grootste beschaving die er ooit heeft bestaan”.
Op die 20ste maart waarop de “zonsondergang” werd stopgezet. De dag waarop we “de vleugels van Minerva uitsloegen” en onze ogen werden geopend dat een stevig klimaatbeleid niks meer of minder is dan “een grandioze ketterij, een nieuwe immanente religie” en zelfs “een masochistisch, geseculierd zondvloedgeloof” is dat puur bedoeld is om “onze geest te krenken”. Sterker nog, noem het maar gewoon “oikofobie!” (afkeer van het eigene). De dag waarop we eindelijk pas “echt zagen hoe mooi de zon was, omdat ie dreigde onder te gaan.” De dag waarop we ons massaal eindelijk “realiseerden wat we hebben omdat het bijna voorbij is”. Die dag dat onder luid gejuich werd aangekondigd dat “de NPO gesaneerd zal worden!” en de “uil der wijzen is gaan vliegen om een veranderingswind in te zetten die ons land weer van óns zal maken”. De dag dat we eindelijk begrepen dat we “moeten koesteren wat we hebben, omdat het bijna te laat is…” De dag waarop we lieten zien eindelijk te snappen dat we worden “ondermijnd door onze universiteiten, de journalisten, door de mensen die onze kunstsubsidies ontvangen!” Die avond dat we daar stonden “te midden van de brokstukken van wat ooit de mooiste beschaving was die de wereld ooit had gekend”. Die, koloniaal als die beschaving was, “alle uithoeken van de wereld bestreek”. Op de dag dat we ons realiseerden dat we “in een crisis verkeren, een schemering, een zonsondergang” en de schoonheid van Nederland pas echt goed zagen “omdat ie bijna verkwanseld is door de bestuurders”. De dag waarop we eindelijk begrepen dat “al die linkse indoctrinatie in het onderwijs en al die lelijke architectuur” ons “naar het front riep omdat ons land ons nodig heeft” om te “vechten tegen de structurele afbraak door het kartel”. De dag dat “de eerste grote veldslag werd gewonnen”, de dag waarop er massaal werd gestemd op de “partij van de wedergeboorte, het vlaggenschip van de renaissancevloot!” Op die 20ste maart, dezelfde dag waarop de VN bekend maakte dat we in het op 4 na gelukkigste land ter wereld leven, zag ik pas echt goed hoe eng je bent, Scary Baudet.
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★